ความเหว่ว้าผ่านมาเวลาหนึ่ง
หัวใจจึงเดียวดายทักทายหา
ระหว่างความบกพร่องของเวลา
ฝากสายตาห่วงใยเมื่อไม่เจอ
เธอก็เงียบฉันก็เงียบเกินเปรียบได้
เป็นอย่างไรเหงาไหมเมื่อใจเผลอ
ความหวั่นไหวใจสะเทือนไปเตือนเธอ
ฉันก็เจอเธอก็เจอเป็นเหมือนกัน
เหงาอยู่หรอกเงียบอยู่บ้างความห่างนี้
นานหลายปีดีดักที่จักฝัน
เจอแต่ความสงบ, จบเงียบงัน
เป็นอย่างนี้ทุกวันปั่นป่วนใจ.
ความเหงาย่างกรายเข้ามา...
บวกกับความเหนื่อยล้าของวันนี้
ใจว่างเปล่ายังแห้งเหี่ยวเต็มที
ไม่เหลือแล้วสิ่งดีๆในหัวใจ
สูญเสียเธอไปแล้วจริงหรือ...
จะแย่งยื้อเธอคืนมาจะได้ไหม
ขอคุณพระ...ช่วยดลบันดาลใจ
โปรดเถอะ...ให้ เธอหวนคืน.
~จอมขวัญ~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
