แสงหิ่งห้อยลอยวับ ประดับถิ่น
ดาวโบยบินเรียงรายกระจายสาน
จันทร์ดวงเดิมยิ้มเด่น เช่นคืนวาน
ลมพลิ้วผ่านหนาวอุ่น ละมุนมัย
รัตติกาล...เคลื่อนคล้อย ล่องลอยลับ
นภาดับดาวซ่อน ลมอ่อนไหว
จันทร์รุกเร่งแกล้งหนี หลีกลี้ไกล
เหลือร่างไร้ ดวงจิต เฝ้าพิศครวญ
ดาวโบยบินเรียงรายกระจายสาน
จันทร์ดวงเดิมยิ้มเด่น เช่นคืนวาน
ลมพลิ้วผ่านหนาวอุ่น ละมุนมัย
รัตติกาล...เคลื่อนคล้อย ล่องลอยลับ
นภาดับดาวซ่อน ลมอ่อนไหว
จันทร์รุกเร่งแกล้งหนี หลีกลี้ไกล
เหลือร่างไร้ ดวงจิต เฝ้าพิศครวญ
ในอาณาจักรสังคมใหญ่เธออาจเปรียบ'เส้นใย'ในผ้าม่าน
เป็นหิ่งห้อยในยามราตรีกาล
ที่ใครใครมองผ่านแล้วเลยไป
emo_55เพราะเธอคือ'อาณาจักร'ของฉัน
เธอนั้นคือ'เส้นเลือดใหญ่'
เป็นออกซิเจนที่เวียนไหล
ค่อยหล่อเลี้ยง'หัวใจ'ไปตราบกาล.
~จอมขวัญ~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
