ณ ห้องเก่า เข้าเห็น เป็นฝุ่นจาง
ปล่อยให้ว่าง ร้างคน ทนเงียบเหงา
ไร้คนค้าง อ้างแรม แกมซบเซา
หน้าต่างเก่า ผุกร่อน อ่อนบำรุง
แสงไรรอด ตลอดเห็น เป็นรางๆ
มิแตกต่าง อย่างฟ้า นภาสูง
ให้เวิ้งว้าง ว่างเปล่า เหงาโน้มจูง
รอแต่แสง แห่งอรุณ รุ่งเรืองรอง
เฝ้าแต่รอ ขอเธอ ได้เจอเข้า
เปลี่ยนห้องเก่า ให้ใหม่ ไร้ฝุ่นต้อง
ปัดกวาดเสร็จ เช็ดล้าง อย่างเอี่ยมอ่อง
เข้าจับจอง ที่ว่าง อย่างสบาย
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 09:33:PM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ...ห้องเก่า... (อ่าน 3418 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: