ณ ห้องเก่ามืดดับดูอับแสง
ความรู้สึกแอบแฝงอย่างแรงกล้า
ในมุมหนึ่งลึกซึ้งถึงเวลา
หอบความเงียบเหว่ว้า, กลับมาเยือน
มีผ้าห่มผืนเก่าสีเทาอ่อน
ฟูกและหมอนดูเลอะจนเปอะเปื้อน
คราบน้ำตาจากใครไหลมาเตือน
มองแล้วเหมือนโหยหา, สุดอาลัย
ภาพหน้าต่างปิดตายอยู่หลายฝั่ง
แต่แสงยังเล็ดลอดออกมาได้
กับสิ่งที่มั่นคงหลงหายไป
เหลือเรื่องราวข้างใน, ห้องไฟมัว
ปรารถนาหลายเรื่องอยู่เบื้องหน้า
ด้วยแววตาเหม่อมองห้องสลัว
ในความฝันหม่นพร่าจนน่ากลัว
รู้สึกตัวสะอื้น, ฝืนความจริง
คงไม่มีอีกแล้วไร้แววฝัน
อยากให้มันสมมุติจนหยุดนิ่ง
ไม่มีแล้วคนแนบคอยแอบอิง
ไม่มีสิ่งยิ่งใหญ่, เมื่อไม่นาน.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
