เหมือนหลบหลังเมฆใหญ่ไร้แสงส่อง
มัวมืดหมองมืดมิดปิดคลุมฉัน
แม้แสงโสมโคมฟ้าจ้าผ่องพรรณ
คอยรังสรรค์เสกแสงแข่งดวงดาว
ใจยังทรุดจุดทรามยากข้ามผ่าน
โถมทุกข์ทรมานเขี่ยด้านขาว
เหลือสีดำคร่ำคาบนฟ้าคราว
เทเจ็บร้าวก้าวย่ำกระหน่ำกาย
ไร้แสงผ่องส่องผ่านสู่มานเสื่อม
หรือเกินเอื้อมเสียแล้วสิ้นแววฉาย
ส่องถึงทรวงช่วงหนึ่งคงถึงตาย
เพราะติดค่ายเมฆเทาใต้เงาจันทร์
ดาวระดา
มาแบบง่วงๆๆๆครับ
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 10:34:PM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ใต้เงาจันทร์ (อ่าน 11414 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: