อยู่อยู่ใจไยเจ้าจึงหวามไหว
เหมือนมีใครระลึกนึกถึงอยู่
อยู่อยู่ไยถ้อยจำนรรจ์พลันพรั่งพรู
บ่งบอกใบ้ให้รับรู้ใจสู่ใจ
เหมือนมนต์รักพร่ำเพรียกร้องเรียกหา
ให้อุราซึมซับยามหลับไหล
เหมือนม่านเมฆบดบังคล้อยคลาไคล
ดวงฤทัยไหวหวามตามมนตรา
จิตสะดุดหยุดลงตรงดวงพักตร์
ให้นึกรักปักจินต์ถวิลหา
ความรักบอกออกมาจากดวงตา
ไยแข้งขาเจ้าจึงอ่อนร้อนรุ่มกาย
สุดจะขืนจะขัดยืนหยัดได้
เมื่อหัวใจสดับกับความหมาย
ในสายตาว่ารักไม่เสื่อมคลาย
ใจละลายหลอมรวมอยู่คู่ใจเธอ
หากยามใดใจเธอคิดถึงฉัน
ในยามนั้นฉันรับรู้อยู่เสมอ
เพราะมนต์รักเรียกหาให้มาเจอ
ใจจึงเพ้อครวญหาทุกคราคราว