๐ วอนมาน ๐
๐ ล้มตัวนอนหมอนหนุนอุ่นไอแนบ
หัวอกแสบซ่องสุมเกาะกลุ่มซ่าน
พลิกซ้ายขวาผวาคว้างกลางวิกาล
ทรมานมานม่นล้นฤดี
๐ ปวดเหลือเกินใจแก้วเมื่อแห้วกอด
น้ำตาลอดหยอดย่ำซ้ำขยี้
เปลี่ยวดวงแดแท้ดุจสุดราตรี
ค่ำคืนนี้คงดายเพียงฝ่ายเดียว
๐ มองอากาศคาดหวังภวังค์วุ่น
คิดถึงคุณยิ่งคั้นรั้นแลเหลียว
แม้ถึงรู้กู่ร้องหมายปองเรียว
คงได้เกี่ยวเพียงฝันครั้นบรรทม
๐ นอนก็นึกลุกนั่งก็ยังนึก
ในห้วงลึกยิ่งแล้วไร้แนวถม
บ่อคิดถึงช่างกว้างนำทางจม
สู่ความขมผมกลั้นทุกวันคืน
๐ คุณจะรู้บ้างไหมใครคนนี้
ทุกราตรีนอนหลับขยับขืน
คิดถึงคุณหมดจินต์แทบกินกลืน
ได้เพียงฝืนวานหมอนก่อนร่ำไป
๐ หากว่าคุณมีใจให้ผมบ้าง
ฝากน้ำค้างกลางฟ้านภาใส
กระซิบหยอกบอกผมให้สมใจ
เผื่อจะได้ฝันดี..ทีนะคุณ
***เมฆา...***