หลับสนิทตอนหัวค่ำด้วยฉ่ำฝน
ตื่นมายลฝนหยุด..แบบสุดหนาว
ดั่งมีคนคิดถึง..อีกหนึ่งคราว
ส่งผ่านดาวดวงเดิม..มาเติมกัน
แม้ยอมรับ...กลับรู้สึกว่านึกห่วง
พิรุณร่วง..ห้วงคืนยิ่งตื่นขวัญ
เธออยู่นั่น..ฉันอยู่นี่..กี่รำพัน
ทุกคืนวันไกลห่าง..แบบต่างทน
.....ก็ใครหนอ?..ปลุกขวัญ..หวั่นผวา.....
.....ให้ฉันตื่น..นิทรา..ท่ามสายฝน.....
.....แต่เธอกลับ..หลับสนิท..ในจิตดล.....
.....ทิ้งให้คน..ถูกเรียก..เปียกน้ำตา.....