จะขยะขยำขย้ำขยุ้ม
อักษรสุ่มคลุ้มดาษคำขาดสี
ไม่เสียดซับขับคมสมวลี
แต่ข่มคัดขัดคลี่ จะดีใด
ถ้าเหยียดย่ำคำคละขยะย่าม
ใช่จะหยามทรามที่กวีไหน
แต่ย่ำทับอัปยศลงหมดใจ
ขยี้ฝันบั่นใส่ผู้ไร้ทาง
ไม่มีกลอนกร่อนไหม้ในขยะ
มีแต่ซากสมสะจะขนาง
แห่งอามิสริษยาจับมาวาง
ของกล่าวโก้โอ่กาง ระหว่างคำ
เถอะเขียนไปให้เศษหรือเลศเลิศ
ขยะไยได้เปิดเชิดฉนำ
ถึงกวีจะกวีสักกี่จำ
ก็อักขระขีดทำ เพื่อคนไทย ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๒๕.๐๕.๕๔