จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว
Gmail เรื่องดีๆจากครูโอ่ง อรสาเพื่อนรัก
เรื่องที่ ๔ เรื่องจริงจากเกาหลีใต้
ผู้เล่า มิสเกรนเจอร์
ผู้ดัดแปลง สาวกะปู
รูปแบบ ร้อยกรอง กลอนสุภาพ ๔๓ บท
ชื่อเรื่อง สองพี่น้อง...สองผู้นำ
เรื่องมีอยู่ว่า...
ฉันเกิดในหมู่บ้านกันดารมาก พ่อแม่ถากถางหญ้ากล้าพืชไร่ บนภูเขา
เงาทะมึนอันแสนไกล แดนไศลไอหมอกหยอกฟ้างาม
ฉันมีน้องเป็นชายได้ ๘ ปี ฉันเป็นพี่ ๑๑ ปีแก่กว่าสาม มีวันหนึ่งเกิด
เหตุน่าครั่นคร้าม
พ่อคำราม "ฮึม..ฮัม.." กำไม้เรียว
"ใครวะใคร ขโมยเงิน บอกมานะ บอกมาซะดีๆ.." ฉันหวาดเสียว เสียง
พ่อดัง ยังตวาดอนาถเชียว
"บอกมาเดี๋ยวนี้ ใครเอาไป"
ฉันนั่งนิ่ง ดื้อด้านไม่หาญกล้า นั่งก้มหน้านึกหวั่นอกสั่นไหว หยิบเงินพ่อ
ไม่ขอเพราะตั้งใจ เอาไปใช้ซื้อของตามต้องการ ฉันอยากได้ผ้าเช็ดหน้าเหมือนกับ
เพื่อน พ่อร้องเตือน
"รับมาซะ ไอ้ลูกผลาญ" พ่อยกไม้ ป๊อก ป๊อก เคาะกระบาล
"ไม่ร้องขาน ฉันจะตีทั้งสองคน"
"ผมเองครับ ผมเอง หยิบเงินไป"
ฉันตกใจ น้องออกรับ ให้สับสน พ่อมือไวหวดขวับขวับไม่ยั้งตน น้องอด
ทน พ่อด่าซ้ำย้ำสันดาน
ค่ำคืนนั้น ฉันสะอื้นกอดน้องแน่น สุดคับแค้นแสนละอาย น้องสงสาร
ปลอบใจฉัน
"ผ่านไปแล้ว อย่าร้องนาน"
อกร้าวรานซ่านสุขคลุกเคล้ากัน
ยังจดจำวันเจ็บปวดรวดร้าวหนัก พ่อแม่รักจึงสอนสั่งให้ยึดมั่น ต้อง
ซื่อสัตย์ กตัญญูชั่วชีวัน เป็นคำขวัญพี่กับน้องครองตนดี
ฉัน ๒๐ ปี น้อง ๑๗ เราสำเร็จการศึกษาพาสุขี น้อง ม.ต้น ฉัน
ม.ปลายแสนเปรมปรีดิ์ สุขทวีมีสิทธิ์เรียนเป็นรางวัล น้องได้สิทธิ์ ม.ปลาย
ดังมั่นหมาย ฉันสบายได้มหา'ลัยที่ใฝ่ฝัน ใครได้เรียนไม่ได้เรียนมีเหตุพลัน
พ่อแม่ปรึกษากัน หน้าดำหน้าแดง..
คืนวันนั้น พ่อนั่งสวนหลังบ้าน พ่อหยิบจานบี้บุหรี่ พูดเสียงแข็ง
"เงินไม่มี ทำไงดี" พ่นควันแรง
แม่เอ่ยแฝงเมตตา "ต้องได้เรียน"
ทันใดนั้น น้องชายรีบบอกพ่อ
"ผมไม่ต่อ ผมขอหยุด หยุดอ่านเขียน"
พ่อตบหน้าฉาดใหญ่ เดินวนเวียน "คิดเพี้ยนเพี้ยน โง่โง่ ช่าง
น่าอาย ..ต่อให้พ่อไปขอทานข้างถนน ขอสู้จนหมดแรงไม่แหนงหน่าย"
พ่อเอื้อมมือตบไหล่ฉัน "สบาย สบาย..ยังไม่สายหรอกลูกเอ๊ย" พ่อยืนยัน
คืนวันนั้นพ่อบากหน้าไปหาเพื่อน ยืมเงินเกือบทุกเรือนดัง
หมายมั่น ส่วนฉันเข้าปลอบน้องร้องจาบัลย์
คิดในใจ "น้องฉัน..เจ็บอีกครา"
วันต่อมาน้องหนีออกจากบ้าน ไปหางานหาเงินเมินศึกษา ซ่อน
จดหมายใต้หมอนตอนนิทรา
"โธ่..น้องจ๋า พี่มึนงง คงทำใจ"
น้อง ๒๐ ปี ฉัน ๒๓ ชีวิตดำเนินตามความฝันใฝ่ ขยันเรียนเพียร
ศึกษามหา'ลัย มีเงินใช้จากพ่อจากน้องชาย
ตอนปีสามยามบ่ายของวันหนึ่ง ฉันตะลึงน้องไปหาไม่คาดหมาย
แต่งตัวมอมซอมซ่อมิเขินอาย
กล่าวทักทาย "สวัสดีครับ" จับอุรา
"ทำไมน้อง ไม่บอกว่าเป็นน้อง" ฉันประคองน้องนั่ง ยังกังขา
"เพื่อนว่าเป็นชาวบ้านมาหานี่นา.."
"น้องกลัวว่าพี่จะอายจึงบอกไป"
เราทั้งสองคุยกันฉันน้องพี่ น้องถามทีพี่ตอบทีพาแจ่มใส น้อง
ได้งานไซต์ก่อสร้างท่าเรือไกล ส่งเงินให้ฉันเรียนเวียนประจำ
ก่อนจากกัน น้องล้วงหยิบกิ๊บงามเก๋ จากกางเกงท่าเก้กังยังดูขำ
"กิ๊บครับพี่ รูปผีเสื้อสีแดงดำ สาวในเมืองเค้ากำลังนิยมกัน"
น้องติดกิ๊บ มองหน้าฉัน พลันซึ้งใจ หัวเราะไปร้องไห้ไปให้ขบขัน"
พี่กอดน้องน้องกอดพี่เต็มตื้นตัน ช่างเป็นวันฉันคะนึงถึงมิจาง
น้อง ๒๓ ปี ฉัน ๒๖ มีเรื่องตลกฝืดฝืดให้สะสาง ระหว่างฉันกับน้อง
แม่เป็นกลาง ไม่อำพรางขอเล่าด้วยอิ่มใจ
ฉันพาแฟนไปบ้านเป็นครั้งแรก บ้านดูแปลก สะอาด กระจกใส แม่
ต้องจ้างหลายสตางค์ ฉันมั่นใจ
"ใครทำให้ จ้างใครหรือคะแม่" ฉันถามแม่พอแฟนกลับดับสงสัย
"จ้างทำไม น้องเจ้ามาทำแท้แท้ เค้าเลิกงานก่อนเวลา มาดูแล
ไปดูซิน้องแกเป็นยังไง.." แม่แย้มยิ้ม ผลักฉันไปหาน้อง ไปถึงห้อง เห็นมือ
น้องเป็นแผลใหญ่ รู้สึกเหมือนเข็มนับร้อยทิ่มกลางใจ ฉันร้องไห้ เสียงสั่น
เครือให้เหลือทน
"เจ็บมากมั้ย.." ฉันถามเหมือนกระซิบ
น้องตอบเสียงอุบอิบเหมือนไม่สน
"ขี้ปะติ๋ว ชิวชิว อย่ากังวล พี่สาวผมคนเดียว ผมยินดี"
น้อง ๒๖ ปี ฉัน ๒๙ ครองความสาวมาพองามตามวิถี ฉันแต่ง
งานอยู่กินกับสามี ประเพณีดีงามตามครรลอง บ้านหลังใหม่อยู่ในเมืองเนื่อง
ธุรกิจ อยากใกล้ชิดจึงชวนพ่อแม่น้อง
"ไปอยู่ดัวยกันเถอะนะขอรับรอง ไม่ให้พร่องสองเราเฝ้าดูแล"
ทั้งสามคนข้องขัด พ่ออ้่างเอ่ย
"พ่อขอเผยความจริงไม่ย้ายแน่ พ่อเคยย้ายไปครั้งนึงต้องยอมแพ้
รู้สึกแย่ พ่อกับแม่ไม่มีงาน"
น้องรีบเสริม "น้องขออยู่ดูทางนี้ พี่ดูทางสามีให้สุขศานต์" น้อง
ยืนกราน
เราสู้งานอยู่นานปี จนสามีเป็นประธานงานใหญ่โต มอบตำแหน่ง
ผู้จัดการงานบริษัท น้องบอกปัด
"ผู้จัดการงานใหญ่โข การศึกษาน้อยนิดยังเขลาโง่ พี่เขยจะดูโก้
ได้อย่างไร"
ในที่สุด น้องรับเป็นพนักงาน ฉันชื่นบานน้องรับงานซ่อมแก้ไข
จนวันหนึ่งฉันเครียดด้วยตกใจ น้องตกบันไดไฟดูดครูดลงมา อาการหนัก
ขาหักต้องเข้าเฝือก เพราะไม่เลือกตำแหน่งที่ใหญ่กว่า มาเจ็บตัวไม่กลัวตาย
วายชีวา
"สมน้ำหน้า" ฉันเกรี้ยวกราดตวาดไป "ไม่ฟังพี่ ไม่เชื่อพี่ เป็นยังงี้"
ฉันได้ทีทวนคำย้ำสงสัย น้องตอบว่า
"ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไร" ฉันอิ่มใจพาซึ้งถึงทุกวัน
ฉัน ๓๓ ปี น้อง ๓๐ ดาวกะพริบระยิบยับวับวาวฝัน ถึงคราวน้อง
ครองคู่ ดูแลกัน แสนสุขสันต์ วันสมรสวันงดงาม
น้องสะใภ้ใจงาม ความดีเด่น น้องมองเห็นความพอดีจึงไหวหวาม
ประธานงานแต่งงานถามหลายความ หนึ่งคำถามสะทกสะท้านใจ
"เจ้าบ่าวครับ รักใครมากที่สุด" ประธานย้ำไม่หยุด น้องขานไข
"ในชีวิต รักพี่สาวมากกว่าใคร"
ตกตะลึง โอ้..ไฉนมาเป็นเรา ทุกสายตามองมาที่ตัวฉัน ไม่นึกฝัน
ว่าเป็นฉัน
"ผมขอเล่า" น้องพูดต่อ "ตอนเป็นเด็ก ครั้งยังเยาว์ พี่สาวเค้ามี
เมตตา ผมตราตรึง สองชั่วโมง เดินไปเรียนอีกหมู่บ้าน ฤดูหนาวยาวนานกว่า
จะถึง ผมทำถุงมือหายไปข้างนึง พี่ถอดให้ผมซึ้งถึงวันนี้..ยังจำได้วันนั้นหิมะ
ตก เดินตัวสั่นงันงกทั้งน้องพี่ พี่ทนหนาวมือบวมแดงเจ็บเหลือดี ไม่โศกี ไม่
โอดโอยให้เห็นเลย" น้องมองฉันตาแวววาวพราวสุกใส
"ผมซึ้งใจ จึงสาบานไม่อยู่เฉย จะทำดี ดูแลพี่เหมือนอย่างเคย"
"โอ้..น้องเอ๋ย พี่สะทกสะท้านทรวง" ฉันครวญคร่ำ แล้วตอบว่า
"ในชีวิต ผู้ลิขิต พลิกชีวิตอย่างใหญ่หลวง ผู้สมควร กล่าว
'ขอบคุณ' กว่าทั้งปวง เธอคือ ดวงใจพี่ ผู้กรุณา.."
จุดอิทธิฤทธิ์แผลงฤทธิ์แล้ว
งามเพริศแพร้วแก้วพิสุทธิ์จุดแสงจ้า
เสียงปรบมือกึกก้องท้องนภา
เป็นสัญญารักมั่นนิรันดร
---จบ---
จงรักและห่วงใยคนที่คุณรักทุกๆวัน
คุณอาจจะคิดว่า สิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆ
แต่สำหรับคนคนนั้นอาจจะมีความหมายมากอย่างคาดไม่ถึง
ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน
หรือแม้แต่คนที่คุณไม่รู้จัก..ก็ตาม
~~~~~~~~~~
ปัจจุบัน ผู้เป็นพี่สาวอายุ ๘๖ ปี
ดำรงตำแหน่งผู้บริหารบริษัท ฮุนได และในเครือกว่า ๒๐ บริษัท
น้องชายอายุ ๘๓ ปี
เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเล็กๆที่มีชื่อภาษาเกาหลีว่า "ซัมซุง"
~~~~~~~~~~~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
