๐๐๐ ~ ฤดูเศร้า ~ ๐๐๐

"ฤดูเศร้า"

เป็นสัมผัสนอกกายได้รับรู้
อากาศอยู่รอบตัวดูมัวหม่น
แดดแจ่มจ้าบางคราหนาเมฆปน
ทั้งลมฝนหล่นซ้ำกระหน่ำตาม

เมื่อร้อนกายเหงื่อไคลไหลโทรมร่าง
สรรพางค์ไร้ชื่นคืนทุกข์หาม
ออกนอนแผ่-นอกมุ้งยุงรุมลาม
ไม่ป้องปราม..ยุงหามตามเนื้อเลย

ด้วยกายนี้ไร้ค่ามาถูกหยาม
รูปลักษณ์ทรามลามล้นคนวางเฉย
อัปลักษณ์ผลักทิ้งหญิงไม่เชย
โอ้..อกเอ๋ย..คนหมาย แต่กายงาม

แต่..ข้างใน ใครบ้างวางตาจ้อง
ใครไหนมองความดีที่ล้นหลาม
ใครไหนเห็นแก้วมณีที่แวววาม
เห็นล้วนตามแต่หล่อขอชิดเชย

แม้นร้อนกายเกลื่อนหายสลายสิ้น
ยามฟ้าดินแปรผันนั่นอกเอ๋ย
จากวสันต์เป็นเหมันต์อันรำเพย
ไหลเลื่อนเลยเป็นคิมหันต์วันวนเวียน

แต่..ใจฉัน ฝังแน่นแต่แก่นเศร้า
ไม่บรรเทาเผาซ้ำกระหน่ำเศียร
รักลาร้างวางไฟไหม้ลามเลียน
ไม่เคยเปลี่ยน ฤดูเศร้า...เผาฤดี.

"บ้านริมโขง"

๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๔