...เพียงแค่ดอกผักบุ้งกลางทุ่งข้าว
มิอาจพราวหวานสร้างต้องห่างเหิน
ภมรบินเนียนัวดอกบัวเพลิน
แม้ชวนเชิญอย่างไรไม่มองเมียง
...แด่ดอกไม้ดอกสวยรวยความหอม
ผึ้งดมดอมดูดดื่มลืมความเสี่ยง
เฝ้าเคล้าคลุกรุกล้อพะนอเคียง
สรรพเสียงธรรมชาติสะอาดพราว
...เดี๋ยวดอกโน้นดอกนี้ขยี้ซ้ำ
ทุกคราวพร่ำเหมือนเคยเอ่ยคำกล่าว
ครั้นได้สมอารมณ์ปลื้มลืมเรื่องราว
ทิ้งคราบคาวราคีฤดีตรม
...เมื่อรุ่งสางน้ำค้างพรมก็ชมชื่น
ในรสรื่นย่อมรู้เพื่อสู่สม
ครั้นเมื่อสายร้อนแสงหมดแรงชม
ผึ้งก็ยื่นขื่นขมให้กลีบบาง
...ผักบุ้งน้อยก้านกรอบแค่ปลอบขวัญ
แด่ดอกไม้ดอกนั้นอย่าหม่นหมาง
รอพรุ่งนี้คลี่แย้มแซมสะอาง
คงมีบ้างภมรมิตรเข้าชิดเชย...
.................//ทอฝัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
