"ขอแค่ว่านี่เป็น..ช่วงเว้นพัก
เรายังรัก,ผูกพัน กันใช่ไหม ?
เธอจำเป็นบางอย่าง..จึงห่างไกล"
ฉันปลอบใจตัวเอง..เป็นวรรคเวร
จะหวนมาวันใด..ไม่ขอคาด
เพราะผิดหวังยิ่งอาจแจ่มชัดเด่น
การรอคอยปนหวั่น..มันบีบเค้น
ผู้ลำพัง..ลอบเร้นเม็ดน้ำตา
แต่ยิ่งนานกลับคล้ายจะหายลับ
สวนทางกับอีกฝั่ง..ยังเรียกหา
ปราศจากถ้อยคำ..ตอบย้ำมา
ใจยิ่งล้าอ่อนแรง..แข่งคืนวัน
เมื่อเวลาจับจองก่อช่องว่าง
คล้ายเธออยู่ไกลห่างอีกฝั่งฝัน
ยิ่งตาม..ดูเหมือนว่าไล่คว้าควัน
ที่จะพลันฟุ้งหาย..เมื่อคลายมือ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
