ทนเดียวดายดั่งสนต้องลมหนาว
ในบางคราวเหว่ว้าท้าแดดฝน
ต้องกล้ำกลืนฝืนก้มสู้ลมบน
จะต้องทนเท่าไหร่จะได้พัก?
ในวันคืนเงียบเหงาใครเล่าหนอ
จะเคลียคลอดวงใจให้ประจักษ์
รอลมลมแล้งแล้งแห้งใจนัก
จะมอบรักมอบใจให้เธอครอง
ชั่งมันเถิดเกิดมาใช้กรรมเก่า
ดุจไฟเผาเชื้อเวรให้เป็นช่อง
อีกไม่นานคงลดหมดทั้งกอง
สมใจปองสักวันอย่างมั่นใจ
ไม่มีแสงอันใดจะให้ชื่น
ทั้งหลับตื่นฝืนทนแม้หม่นไหม้
ปลุกปลอบใจตัวเองอย่าเกรงใด
ขอรับใช้หนี้กรรม..มิคร่ำครวญ
"ปรางค์ สามยอด"
ลองๆเศร้าแก้เซ็งดูมั่ง อ่ะนะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
