.jpg)
๐ เดือนแกล้งดิน ๐
๐ ดาวไยไร้คู่ฟ้า เดือนแรม
จันทร์ห่างร้างร่างแซม เปล่งหล้า
ประกายสร่างพลางแกม กลบถิ่น ดินดำ
มืดมิดจิตแห่งข้า หม่นคว้างทางมอง
๐ หมายปองน้องแช่มช้อย คอยเคียง
ชมแจ่มแต้มจันทร์เรียง หยอกเย้า
กลับเด่นเห็นแค่เพียง ภาพร่าง ลางเลือน
ใจยิ่งดิ่งดับเคล้า สู่ห้วงบ่วงครวญ
๐ ทรมานปานอกม้วน บิดเกลียว
เศร้าซัดพัดอกเรียว รวดร้าว
คิดถึงซึ่งแดเดียว เปลี่ยวยิ่ง ในจินต์
ไร้สิทธ์คิดโน้มน้าว แนบเนื้อเครือวัลย์
๐ พิรุณกรุ่นกลิ่นพื้น ปัฐพี
หอมชื่นกลับโศกี ยิ่งแล้ว
ด้วยเคยเอ่ยพาที ก้อยเกี่ยว หอมพรม
ในท่ามตามลมแพร้ว พัดพลิ้วไอดิน
๐ พิศเดือนเหมือนยิ่งแกล้ง แสร้งพราง
หอบล่องน้องนวลปราง ห่างไห้
สะอื้นขื่นขมพลาง ซับหล่น นัยน์นอง
หมองหม่นคนสิ้นไร้ แทบม้วยด้วยตรอม ฯ
***เมฆา...***
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
