ถึงเปล่าเดี่ยว เปลี่ยวดาย สลายมน
ดังลมฝน หอบหิ้ว ริ้วความหมาย
แห่งชีวิน ให้สิ้น มลทินคลาย
เหลือร่างกาย ใจจรด ชดเชยวัน
จากคืนเหงา เศร้าหงอย คอยลอยเลื่อน
ในคืนเดือน เคลื่อนดับ ซับแรงฝัน
ให้สูญหาย มลายสิ้น จากชีวัน
สู่ทิวา แห่งฝัน อันอำไพ
ดังดาวเดียว โดดเด่น เห็นสวยสด
จึงงามงด หมดจด สดไสว
กระจ่างส่อง เด่นเดียว แม้เปลี่ยวใจ
แต่ชัดแจ้ง ในหัวใจ หทัยมาน
จะหงอยเหงา เศร้าไป กันไยเล่า
โอ้เพื่อนเรา เปล่าเปลี่่ยว เกี่ยวประสาน
ก้อยน้อยเรียว สู้ฝ่า อย่าให้นาน
ร่วมกันผ่าน วันเปลี่ยว อันเดียวดาย ฯ
=====
~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
