ความมากมายหลายคนใช่พ้นช่วง
พาหลุดบ่วงเดียวดายทั้งหลายหนอ
ยังฟุ้งซ่านด้านเหงาสีเทาทอ
เป็นลายก่อต่อกรรมช้ำคนเดียว
เหมือนเห็ดขอนดอนเก่าที่เน่าผุ
หมดอายุโรยราหาใครเหลียว
รอวันแห้งกรอบไป....มดไต่เทียว
ท่ามป่าเขียวชูชันแข่งขันงาม
ถึงฝนฉ่ำดินชุ่มไม่คลุมถึง
ฉันถูกดึงรั้งเหนี่ยวคล้ายเกี่ยวหนาม
ต้องหันกลับทับรอยจำปล่อยตาม
ความเดียวดายลุกลาม....แล้วยามนี้
เหมือนความสุขไม่ซึมสู่ทรวงอก
คงจะตกวกเวียนเปลี่ยนวิถี
ถึงพบเศร้าเหงาใจมาหลายที
ไม่อาจหนีเดียวดายลายระกำ.....
ดาวระดา
18 พ.ค. 2554
สวัสดีครับ สล่าผิน
ดีใจที่พบกันที่นี่นะครับ
สบายดีนะ
ความเดียวดายก่ายจิตคิดฟุ้งซ่าน
พาดวงมานคิดเหงาเช้ายันค่ำ
มันพาท้อต่อชีวาพาให้ช้ำ
เฝ้าคิดย้ำแต่ว่าค่าไม่มี
จึงเดียวดายคล้ายคนที่หม่นหมอง
เฝ้าร่ำร้องออกไปไร้ศักดิ์ศรี
แล้วบอกตัวบอกใจไร้ความดี
เฝ้าโศกีขาดคู่ว่าอยู่ดาย
สล่าผิน
18พ.ค2554
18พ.ค2554
สวัสดีครับ ดาวระดา
ดีใจมากเลยครับที่ได้มาเจอคุณดาวระดาที่นี่
ขอร่วมชายคาด้วยคนนะครับ
ผมสบายดีครับ
ดีใจมากเลยครับที่ได้มาเจอคุณดาวระดาที่นี่
ขอร่วมชายคาด้วยคนนะครับ
ผมสบายดีครับ