เมื่อความรักมลายและหายสูญ
แสนอาดูรร่ำไห้ปวดใจยิ่ง
เธอจากไกลไปลับไม่กลับจริง
มาทอดทิ้งให้ช้ำใจจำทน
คิดถึงเธอเพ้อพร่ำทั้งร่ำไห้
ยอดดวงใจไยต้องทำหมองหม่น
แสนวิโยคโศกเศร้าเหงากมล
ท้อจิตจนกล้ำกลืนสุดฝืนใจ
ยามราตรีมีจันทร์นั้นเป็นคู่
ฉันฝืนดูแสงจันทร์พาหวั่นไหว
จิตเรียกร้องปองหาทุกคราไป
เธอหนีไกลห่างเหินทำเมินชา
สุดอาลัยในรักที่หักหาย
แสนเดียวดายเหตุใดไม่มาหา
ฉันเฝ้าคอยคอยรับเธอกลับมา
เฝ้าตั้งตาคอยเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
สล่าผิน
16พค.2554
16พค.2554