ผ่านวันคืนฝืนทน มาก็มาก
ผ่านการพรากจากรัก มักริบหรี่
ผ่านอะไรใจใคร ใคร่รู้ดี
ผ่านวิถีกี่ครั้ง ให้ยั้งใจ
เพียงเสี้ยวหนึ่งซึ้งไหม กับใจนี้
รักที่มีพร้อมพลี ฤดีไหว
เก็บทรงจำคำน้อง ต้องฤทัย
มีรักให้ไม่หมดด ลดสักที
สายตามองจ้องอยู่ รู้หรือไม่
ก็ใครใครเฝ้าดู อยู่ที่พี่
หากไม่แคร์แลให้ ไหวฤดี
น้องคนนี้มีใจ ให้แล้วกัน
ถึงวันนี้พี่มั่น ผูกพันใจ
อาจมีคิดหวั่นไหว ในทางฝัน
จะหล่อเลี้ยงเคียงข้าง ไม่ห่างกัน
รอคืนวันนั้นฟื้นคืนกลับมา
พระอาทิตย์อัสดง
ในค่ำคืนโดดเดี่ยว และเปลี่ยวเหงามีเพียงเงาของดวงจันทร์ ที่หันหา
เฝ้าอ้อนวอนฟ้าดิน รินเมตตา
ให้กานดากลับมา สู่อ้อมใจ
ให้คิดถึงห่วงหา ทุกคราฝัน
แม้กลางวันดูมืดดับ หลับลับใหล
ให้คิดถึงดวงหน้า ทุกคราไป
แม้อยู่ไหนใจพะวง ตรงที่เธอ
ตรงหัวใจให้จดจ่อ พะนอฝัน
ตรงกายนั้นให้หนาวเหน็บ เจ็บเสมอ
ในความคิดยังวนเวียน เพียรละเมอ
ห่วงจนเพ้อเธอคนเดียว เปลี่ยวสุดใจ
หวังสิ่งเดียวเกี่ยวกับเธอ ที่ฉันหวัง
พอประทังยังชีวิต ให้จิตใส
ขอเพียงเธอผ่านชีวิต นิมิตไกล
นั่นทำให้ชีวิตนี้..จึงมีเธอ
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
