ฝนพรมพราย...ปรายโปรย...ลมโชยแผ่ว
ละอองแพรว...แวววาว...คราวร่วงหล่น
ไหลพร่างพรำ...ร่ำไห้...คล้ายดั่งคน
หมองกมล...ล้นอาบ...ฉาบดวงใจ
เสียงฟ้าฝน...ปนเป...ใจเหหัก
สุดเก็บกักทุกข์ทน...จนหวั่นไหว
น้ำตาเอ่อ...เผลอร่วง...สู่ทรวงใน
ซ่อนเจ็บไว้...ให้ผ่าน...กับวารวัน
น้ำจากฟ้า...ครามี...ที่ต้องหยุด
อาจสิ้นสุด...หลุดพ้น...บนภาพฝัน
หากแต่ใจ...ใครนี้...ที่จาบัลย์
...กี่คืนวันจะพ้นผ่าน...ม่านน้ำตา...
รัตติกาล