.jpg)
๐ หนึ่งวิกาล ๐
๐ หนึ่งวิกาลปานกลหมุนวนหลอก
ราตรีหยอกเย้ายื่นสะอื้นไข
ม่านสีด่างพรางดาววับวาวไกล
แล้วม่านใดพรางฉันจากวันคืน
๐เหมือนยาวนานผ่านพ้นพิกลกัป
ดุจเดือนดับศัพท์เสียงสำเนียงขืน
ร้องระงมซมซานแต่วานซืน
ยังสะอื้นมิหยุดแสนทรุดโทรม
๐ อยากหลับตาลาช้ำเงาดำนั้น
มันก็รั้นรั้งจิตพิศแต่โฉม
อันเลือนลางข้างกายหมายจู่โจม
ให้ใจโหมหวนไห้อาลัยทรวง
๐ พลิกซ้ายขวาตาปรอยริ้วรอยคล้ำ
มิอาจทำใจหลับยิ่งกลับหวง
แม้นยิ่งข่มยิ่งขัดเนตรดัดดวง
เพิ่มแต่บ่วงความเศร้าเข้าคล้องจินต์
๐ ภาวนาฟ้าสางบ้างเถอะหนอ
ไม่อยากขอพบคืนจงตื่นสิ้น
ความช้ำหมองจงจางน้ำค้างริน
รวมลงดินไปทีอย่าคลี่มา
๐ วอนจงมีเพียงพลุสุรีย์แสง
กระจ่างแจ้งข้ามวันคงหรรษา
อย่าได้เปลี่ยนแปลงม่านวิกาลมา
เพราะไม่กล้าสู้เงา..เจ้าราตรี..ฯ
***เมฆา...***
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
