~ รำพึงนง ~
เพราะรำเพย จึงรำพัน ฝันถึงเจ้า
ที่หมายเฝ้า คอยรำพึง คนึงหา
แสนอาทร ร้อนนัย ที่เผยมา
ทำอุรา ปั่นป่วน รัญจวนเปรย
นัยน์นั้นหนอ คลอเคล้า อุทกน้อย
ละเมอลอย ร้างไร้ ใคร่เขนย
ใฝ่สนาน แต่มิสม ภิรมย์เชย
เพียงรำเพย ผ่านผัน วันจากลา
จึงรำพึง ถึงใจ ใครคนหนึ่ง
หมายซ่านซึ้ง ซบทรวง สุดห่วงหา
ร่ำอาลัย ไยร้าง ห่างสายตา
ดังปักษา โผผิน บินจรไกล
เมื่อดาวน้อย ลอยคว้าง ท่ามกลางหาว
คราลมหนาว พัดผ่าน สะท้านไหว
ด้วยรำพึง จึงรำพัน อย่าผันใจ
แนบเป็นนัย ถึงนงผ่าน นัยนา ฯ
~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~