วันเหงาๆในเวลาเก่าๆ
ยามฝันฉันหลับตาลง เสียงคงก้องอยู่ไม่หาย
เสียงก่นพ่นด่ามากมาย สุดท้ายฝันร้ายทุกที
นอนเดี่ยวคนเดียวเปลี่ยวเหงา ความเศร้าเคล้าอยู่ทุกวี่-
วันใดจะไปเสียที อกนี้มันเจ็บเหลือทน
ผวายามราตรีตื่น วันคืนเคลื่อนไปใครสน
ทุกข์สุขเวียนหว่างวังวน ต่างทนอ้างว้างปางตาย
เหตุใดทำไมทนทุกข์ ทั้งที่สุขคว้าไขว่ได้
จิตเป็นเจ้าบ่าวเป็นกาย คุมจิตใจได้คงดี
ที่ใดจะไม่มีทุกข์ สนุกอยู่กับแสงสี
ยังคงฝันร้ายอยู่ดี ใจนี้บอบช้ำกล้ำกลืน
สะอื้นในใจใครรู้ ใจเจ็บจนไม่อาจฝืน
เฝ้ารอผ่านพ้นวันคืน จะตื่นจากฝันวันวาน
จิตเจ็บกายปวดรวดร้าว กินข้าวไร้รสหมดหวาน
จำใจจำทนทรมาน ให้ฝันร้ายผ่านพ้นไป
ดวงจันทร์ทอแสงทองนวล ช่างชวนให้พลันร้องให้
จันทร์จ๋าใยเจ้าเศร้าใจ ร้องให้แต่ตนคนเดียว
นิรันต์เนิ่นนานปานใด ช้ำใจไร้รักเปล่าเปลี่ยว
ต้องอยู่คู่ตนคนเดียว ไร้เรี่ยวแรงใจไม่มี
ผ่านฝนร้อนหนาวฤดู ทนอยู่อย่างผู้หลบหนี
จากวันผ่านเดือนเป็นปี เวลาเปลี่ยนสีหัวใจ
ผ้าห่มที่ว่าอบอุ่น กลิ่นกรุ่นอ่อนหวานปานไหน
ไม่อาจเยียวยาพาใจ ให้พ้นจากความเหน็บหนาว
กลางวันฟ้าสีฟ้าสวย ไม่ช่วยให้ใจหายเหงา
โศกซุกจุกในใจเรา ใครเขาเข้าใจไม่มี
น้ำตาที่แห้งเหือดหาย ใสสุดดุจดั่งไร้สี
แม้หยาดน้ำตาไม่มี ใจนี้ร้องดังกังวาน
กระรอกขาว
กลอนเก่าๆ สมัยที่หายหน้าไปจากบ้านกลอนครับ ไปขุดเจอเลยเอามาลง
อาจเป็นกลอนเศร้าๆ แต่ตอนแต่งอารมณ์นั้นเลยครับ ตามเนื้อกลอนเลย
ใช้เวลาวันละนิดละหน่อยแต่งเอา ระบายความอัดอั้นเก็บไว้(กระรอกเก็บกด ฮ่าๆ)
หวังว่าคงชอบกันนะฮะ
ยามฝันฉันหลับตาลง เสียงคงก้องอยู่ไม่หาย
เสียงก่นพ่นด่ามากมาย สุดท้ายฝันร้ายทุกที
นอนเดี่ยวคนเดียวเปลี่ยวเหงา ความเศร้าเคล้าอยู่ทุกวี่-
วันใดจะไปเสียที อกนี้มันเจ็บเหลือทน
ผวายามราตรีตื่น วันคืนเคลื่อนไปใครสน
ทุกข์สุขเวียนหว่างวังวน ต่างทนอ้างว้างปางตาย
เหตุใดทำไมทนทุกข์ ทั้งที่สุขคว้าไขว่ได้
จิตเป็นเจ้าบ่าวเป็นกาย คุมจิตใจได้คงดี
ที่ใดจะไม่มีทุกข์ สนุกอยู่กับแสงสี
ยังคงฝันร้ายอยู่ดี ใจนี้บอบช้ำกล้ำกลืน
สะอื้นในใจใครรู้ ใจเจ็บจนไม่อาจฝืน
เฝ้ารอผ่านพ้นวันคืน จะตื่นจากฝันวันวาน
จิตเจ็บกายปวดรวดร้าว กินข้าวไร้รสหมดหวาน
จำใจจำทนทรมาน ให้ฝันร้ายผ่านพ้นไป
ดวงจันทร์ทอแสงทองนวล ช่างชวนให้พลันร้องให้
จันทร์จ๋าใยเจ้าเศร้าใจ ร้องให้แต่ตนคนเดียว
นิรันต์เนิ่นนานปานใด ช้ำใจไร้รักเปล่าเปลี่ยว
ต้องอยู่คู่ตนคนเดียว ไร้เรี่ยวแรงใจไม่มี
ผ่านฝนร้อนหนาวฤดู ทนอยู่อย่างผู้หลบหนี
จากวันผ่านเดือนเป็นปี เวลาเปลี่ยนสีหัวใจ
ผ้าห่มที่ว่าอบอุ่น กลิ่นกรุ่นอ่อนหวานปานไหน
ไม่อาจเยียวยาพาใจ ให้พ้นจากความเหน็บหนาว
กลางวันฟ้าสีฟ้าสวย ไม่ช่วยให้ใจหายเหงา
โศกซุกจุกในใจเรา ใครเขาเข้าใจไม่มี
น้ำตาที่แห้งเหือดหาย ใสสุดดุจดั่งไร้สี
แม้หยาดน้ำตาไม่มี ใจนี้ร้องดังกังวาน
กระรอกขาว
กลอนเก่าๆ สมัยที่หายหน้าไปจากบ้านกลอนครับ ไปขุดเจอเลยเอามาลง
อาจเป็นกลอนเศร้าๆ แต่ตอนแต่งอารมณ์นั้นเลยครับ ตามเนื้อกลอนเลย
ใช้เวลาวันละนิดละหน่อยแต่งเอา ระบายความอัดอั้นเก็บไว้(กระรอกเก็บกด ฮ่าๆ)
หวังว่าคงชอบกันนะฮะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
