สองมือเงื้อ เถือสิ้น ให้ดิ้นพล่าน
ประหัตประหาร รามัญ มิหวั่นไหว
สู้อยู่เรียง เคียงข้าง นายกองไกร
ด้วยหัวใจ ชาติชายเชื้อ ทระนง
ถึงลิ่มเลือด โอบอาบ กำซาบร่าง
ไม่ปล่อยวาง ดาบมั่น เข้าบั่นส่ง
ศัตรูดับ ทับถอย ย่อยยับลง
แทบยังบาท อาจ-อง อย่างทรงชัย
นายกองข้าฯ เดือดพล่าน ทะยานสู้
พลห้าสิบ ก็รู้ น้อยแค่ใหน
แต่เลือดเชื้อ ชายชาญ ทหารไทย
มิให้ใคร กรายกร้ำ ล้ำราวี
จะตีผ่า ฝ่าไป ให้เหลวแหลก
เอาชีวี เข้าแลก เป็นศักดิ์ศรี
สองมือสู้ แม้ม้วยมรณ์ รอนราคี
ทบลงที่ ผืนดิน แห่งถิ่นไทย
กูจักฆ่า ล้างบั่น มันให้สิ้น
หากแม้นดิน ไม่กลบหน้า ข้าฯ ไม่หาย
ด้วยรักชาติ ศาสน์-กษัตริย์ แห่งชาติไทย
ถึงตัวตาย ชื่อฝากไว้ ในแผ่นดิน
ทะลวงฝ่า ทะยานกรู เข้าสู้ศึก
ด้วยใจฮึก ใจเหิม เพิ่มแรงดิ้น
คำสัญญา ที่มาดแทน คุณแผ่นดิน
สู้จนสิ้น เลือดหยาด ที่สาดทา
ขอพลีกาย ใจร่าง เพื่อสร้างชาติ
ด้วยเลือดหยาด รินหยด รดร่างข้าฯ
ข้างนายกอง มองไป ใจศรัทธา
แม้แรงล้า มิขอถอย คอยต่อกร
จะหยัดยืน ขึ้นจน คนสุดท้าย
แม้ชีพวาย สลายร่าง อย่างสังหรณ์
สองดาบสู้ ต่อไป ไม่อาวรณ์
ฤทธิรอญ เพลงดาบนี้ ครูชี้นำ
ตะกรุดใหญ่ แขวนกุม คุ้มครองร่าง
ประเจียดผ้า ผืนบาง สร้างแรงล้ำ
พลังใจ ส่งให้ ใคร่จดจำ
ลูกเมียย้ำ เบื้องหลัง ยังอาทร
ขอฝังร่าง อาบกาย ด้วยสายเลือด
ที่พล่านเดือด อยู่รั้ง อย่างสิงขร
กูไม่ตาย มึงอย่าหมาย มารานรอญ
ให้ตายก่อน ค่อยข้าม ท่ามด่านกู
ระลึกตรอง ตรึกรู้ สู้เพื่อชาติ
จึงผงาด อาจ-อง ทะนงสู้
มิยอมถอย สักก้าว เหล่าศัตรู
ให้โลกรู้ สู้เพื่อไทย ได้เป็นไท ฯ
~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
