ตั้งแต่เด็ก ฉันเคยจับแต่คันไถ
จนตราบใหญ่ ไม่เคยคัดแม้อักษร
มาวันหนึ่ง ฉันเห็นเพื่อนเอื่อนคำกลอน
จึงได้วอนสอนให้บ้างแม้นสักคำ
เพื่อนก็เอ่ย เออเพื่อนข้า มาจะบอก
แล้วก็หลอกให้แต่งไป ใยจึงขำ
โอ้ว่าเราแต่งกลอนได้ระยำำ
เหมือนเหยียบย่ำกาบกลอนไทยให้ป่นปี้
สะระภาษาเขียนผิดให้คิดหนัก
กลอนบอกรัก อ่านแล้วซึ่ง ดึงใจนี้
กลอนอยากบอก กลายเป็นหลอก ไม่มีดี
กลอนฉันนี้แต่งอยากจริงประวิงมา
หากเพื่อนอ่านคนคันไถ อย่าได้ขำ
หากจะจำเป็นเพื่อนไว้ ด้วยใจนี้
หากจะเตื่อนหรือจะทัก ผมยินดี
คันไถนี้ ยังแต่อ่อน ค่อยจะเยาว์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
