ทุกทุกวันมันเหงาและเศร้ามาก
พบแล้วพรากจากกันแสนหวั่นไหว
ทั้งที่รู้อยู่เสมอเธอมีใจ
ทุกครั้งไปให้เหงาและเศร้าตรม
หวาดระแวงแคลงใจเชื่อได้หรือ
เธอจะซื่อสัตย์ภักดิ์รักสุขสม
มิไหวหวั่นปันใจใครชื่นชม
ด้วยอารมณ์คนนั้นผันเปลี่ยนไว
กว่าจะมี เธอ-ฉันผูกพันจิต
กว่าจะมี เธอชิดสนิทใกล้
กว่าจะมี เธอ-ฉันวันนี้ใน
กว่าจะมี หนึ่งใครที่ในทรวง
จึง หวั่นไหวไกลห่างในบางครั้ง
จึง หวั่นหวังสลายคลายรักห้วง
จึง หวั่นหวาดอาจไปมีใหม่ควง
จึง หวั่นลวงห่วงใยไม่เหมือนเดิม
เปรียบเธอเป็นนิยามความงามงด
ราวน้ำค้างหยาดหยดสดชื่นเสริม
ยามหัวใจอ่อนล้าเข้ามาเติม
แรงใจเพิ่มก้าวต่อไม่ท้อแท้
หากเข้าใจในคำที่พร่ำเพ้อ
ได้ไหมเธอยืนยันเป็นฉันแน่
เพียงห่างไกลใจนั้นไม่ผันแปร
ยังรักแต่...คนห่างไม่ร้างลา
"กานต์ฑิตา"
๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔
พบแล้วพรากจากกันแสนหวั่นไหว
ทั้งที่รู้อยู่เสมอเธอมีใจ
ทุกครั้งไปให้เหงาและเศร้าตรม
หวาดระแวงแคลงใจเชื่อได้หรือ
เธอจะซื่อสัตย์ภักดิ์รักสุขสม
มิไหวหวั่นปันใจใครชื่นชม
ด้วยอารมณ์คนนั้นผันเปลี่ยนไว
กว่าจะมี เธอ-ฉันผูกพันจิต
กว่าจะมี เธอชิดสนิทใกล้
กว่าจะมี เธอ-ฉันวันนี้ใน
กว่าจะมี หนึ่งใครที่ในทรวง
จึง หวั่นไหวไกลห่างในบางครั้ง
จึง หวั่นหวังสลายคลายรักห้วง
จึง หวั่นหวาดอาจไปมีใหม่ควง
จึง หวั่นลวงห่วงใยไม่เหมือนเดิม
เปรียบเธอเป็นนิยามความงามงด
ราวน้ำค้างหยาดหยดสดชื่นเสริม
ยามหัวใจอ่อนล้าเข้ามาเติม
แรงใจเพิ่มก้าวต่อไม่ท้อแท้
หากเข้าใจในคำที่พร่ำเพ้อ
ได้ไหมเธอยืนยันเป็นฉันแน่
เพียงห่างไกลใจนั้นไม่ผันแปร
ยังรักแต่...คนห่างไม่ร้างลา
"กานต์ฑิตา"
๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
