แม้ว่ากาล เวลา มาเปลี่ยนผัน
แยกเราสอง ออกจากกัน จนห่างเหิน
แม้หัวใจ จะทุกข์ ทนเหลือเกิน
ใจยับเยิน เกินกว่าอำ ทำสำออย
แม้จะเจ็บ เพียงไร ใจไม่ท้อ
จะเฝ้าง้อ รอไป ไม่ยอมถอย
ถึงดินแตก แหลกไป ไร้ร่องรอย
ก็จะคอย เก็บมาปั้น ให้มันดี
แม้หัวใจ จะเจ็บ ปวดรวดร้าว
ก็จะก้าว เดินไป จนถึงที่
แม้ที่นั่น จะมองหา เธอไม่มี
ชีวิตนี้ ไม่ระย่อ เพื่อรอเธอ
ใจสองใจ ของเรา เฝ้าคลอเคียง
ส่งสำเนียง เสียงหัวใจ ให้เสมอ
แม้ว่าเรา ไม่อาจ พานพบเจอ
ก็ยังเพ้อ ละเมอหา ชั่วตาปี