เบื่อหน้ากลอน อ่อนใจ ไม่อยากอ่าน
มันหงุดหงิด รำคาญ ลานอักษร
ฟังถ้อยคำ ซ้ำซาก ที่ฝากวอน
อยากจะพับ กับหมอน นอนนิทรา
ขี้เกียจแต่ง แรงอ่อน กับกลอนด้น
สำนึกตน รู้น้อย ด้อยภาษา
ไม่เชี่ยวชาญ งานศิลป์ ด้วยชินชา
จินตนา ไม่หนุน หยุดหมุนพลัน
ตัดใจลา อาลัย ขอไกลนิด
เลิกครุ่นคิด อักษร กับกลอนฝัน
หมดเรี่ยวแรง แฝงอิง ทุกสิ่งอัน
ด้วยสุดสรร พรรณนา อ่อนล้าใจ
จึงขอเพียง แค่อ่าน เมื่อผ่านเห็น
หมดประเด็น เรื่องฝัน ที่หวั่นไหว
จะแต่งต่อ ก็ฝืน กล้ำกลืนไป
ด้วยหมดไฟ ไม่ซึ้ง จึงขอลา....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
