.jpg)
๐..รอเดือนจ้า..๐
๐ ล่วงวิกาล ม่านฟ้า ดารา..หาย
หัวอกชาย คล้ายเคล้า ด้วยเศร้าหมอง
เมฆมืดมิด ปิดเมือง สิ้นเรืองรอง
ยิ่งแหงนมอง สองตา เหมือนว่าตรม
๐ เดือนช่างร้าย หน่ายแหนง ไยแกล้งดับ
มาลอบจับ ทุกข์ทุ่ม รุมทับถม
ให้สาหัส กลัดปวด ขมวดปม
จนซานซม ซึมเซ่อ ละเมอทรวง
๐ ลมหนาวเอ๋ย เคยสะบัด สัมผัสผิว
พร้อมหอบหิ้ว หาบหาม ความห่วงหวง
บัดนี้เล่า เงาแว่ว ยังแผ่วลวง
ไม่มีห่วง พัดหวน ชวนร้อนรน
๐ น้ำตาไหล ระริก กระซิกแก้ม
ท่ามเดือนแรม ดาวร้าง ห่างเวหน
ย้อยหยดรวง ร่วงพื้น สุดฝืนทน
เกินใจคน รับได้ แสนอายเดือน
๐ คนเจ็บช้ำ ยามรัก มาหักเดาะ
มันช่างเปราะ เคาะนิด บิดเสมือน
ถูกกระแทก ด้วยฝ้า หลังคาเรือน
สั่นสะเทือน กายแทบ ทรุดแนบดิน
๐ หวังวันหนึ่ง เดือนจ้า ดารา..ฉาย
หัวอกชาย คงพ้น จากมนต์สิญจน์
ช่วยบรรเทา เบาบาง ล้างมลทิน
ให้ดวงจินต์ นี้บ้าง..ก็ยังดี..ฯ
***เมฆา...***
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
