เดินออกจาก กุฏึ สีสวยสะ
ยืมเงินพระ จะดื่ม ลืมความขม
ป้องปากเรียก เพรียกหา กาแฟทม
ไร้คู่ชม มานาน คานถามจอง
คิดเวียนวน เดินนั่ง ฝังไหนหนอ
เต็มทุกหม้อ ปิดหับ นับหนึ่งสอง
เหลืองอร่าม งามตา เรียกว่าทอง
บวดขมอง เอาอะไร ไปแต่งเธอ
จดกระดาษ ขว้างลง ตรงหน้าต่าง
ชวนน้องนาง ทำตาม ความเสนอ
เก็บข้าวของ รีบหนี ดีกว่าเออ
เร็ว!พ่อเจอ โดนส่อง ม่องทันที
(รักจริงหวังแต่ง งั้ยเป็น
รักพี่หนีพ่อ มั่วมั๊ยละ..)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
