[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมฆา...]

.
.
.

...มีเพียงใจ เท่านั้น ที่มันหยุด
อยู่ที่จุด ประจำ คอยพร่ำถาม
หากเธอแล เพียงหน แม่คนงาม
จะเห็นความ รักฉัน นั่นในใจ

...ทุกห้วงฝัน ครรลัย ไห้-ร่ำร้อง
ยามยลมอง สองแขน แสนหวั่นไหว
เมื่อความจริง ไร้ร่าง ห่างแสนไกล
จำรับไป ตามนั้น ที่ฉันควร....

***เมฆา...***

...จบรอยใจ...ไหวหวั่น...เมื่อฝันหยุด
รักที่ผุด...ครั้งก่อน...มิย้อนหวล
เจ้าดาวน้อย...ลอยคว้าง...ร่างเซซวน
ทุกกระบวน...ปรวนแปร...ไม่แท้จริง

...เพียงสายลม...พลิ้วผ่าน...สะท้านอ่อน
ใจสะออน...เอออวย...ด้วยคือหญิง
คราเคลิ้มฝัน...พลันแนบ...คล้ายแอบอิง
สุดท้ายหรือ...คือนิ่ง...ไม่จริงแท้...

...................//ทอฝัน

 




๐  แว่วแว่วเสียงเพียงฟ้าปลอบข้าน้อย
ผ่านฝนปรอยย้อยหยดรดกระแส
ยามที่ข้ามองเหม่อเพ้อดวงแด
ลอบเลียแผลพลาดช้ำอย่างจำนน

๐ สุดท้ายหรือคือนิ่งจริงดั่งนั้น
แค่เคลิ้มฝันฟุ้งคว้างแต่ปางหน
ครวญถึงร่างนางใจในกมล
ที่ไกลจนเกินข้าจะคว้าชม

๐  เอื้อมมือรองธาราจากฟ้าชื่น
หมายลูบลื่นล้างหน้าคราขื่นขม
ให้สร่างเศร้าเหงาหงอยรอยระบม
อันเปียกปมผมเผ้าถึงเหง้าใจ

๐  แต่ก็หาได้ชื่นกลับยืนสั่น
สุดไหวหวั่นพลันข้าน้ำตาไหล
แข่งกับฝนบนฟ้านภาลัย
แลร่ำไห้ร้องห่มท่ามลมโชย

๐  ยิ่งเพิ่มหนาวเพิ่มเหน็บจนเจ็บเนื้อ
พิรุณเจือเกลือกวนยิ่งครวญโหย
พสุธาท่วมขังครั้งฝนโปรย
ฤทัยโอยโอดอ่วมก็ท่วมตาม

๐  ขอเถอะเจ็บเหน็บเน้นจงเป็นฝัน
โปรดให้มันเป็นฉากแค่ขวากหนาม
อย่าได้พบผ่านแผ้วแคล้วทุกยาม
ตราบฟ้าครามหลังครึ้มจงลืมที....


***เมฆา...***