๐ นอนบนพื้น..ผืนฟ้า..แทนผ้าห่ม
ทอดอารมณ์..ชมดาว..กลางหาวห้วง
ดาริกา..นานับ..ระยับดวง
ลบภาพลวง..บ่วงตรม..ที่ถมคา
๐ แต่ใจคน..วนไหว..อยู่ในรัก
ยังจมปลัก..กักใจ..อาลัยหา
หวังสรวงแถน..แล่นเยือน..เลื่อนลงมา
สู่โลกหล้า..คว้าครอง..สิ่งต้องใจ
๐ จึงอารมณ์..ขมปร่า..เกินกว่าหัก
ยิ่งใจภักดิ์..รักนั้น..ยิ่งหวั่นไหว
ทะเลหวน..ครวญช้ำ..ร่ำพิไร
เธอจากไป..ไกลลับ..ไม่กลับคืน...
ทอดอารมณ์..ชมดาว..กลางหาวห้วง
ดาริกา..นานับ..ระยับดวง
ลบภาพลวง..บ่วงตรม..ที่ถมคา
๐ แต่ใจคน..วนไหว..อยู่ในรัก
ยังจมปลัก..กักใจ..อาลัยหา
หวังสรวงแถน..แล่นเยือน..เลื่อนลงมา
สู่โลกหล้า..คว้าครอง..สิ่งต้องใจ
๐ จึงอารมณ์..ขมปร่า..เกินกว่าหัก
ยิ่งใจภักดิ์..รักนั้น..ยิ่งหวั่นไหว
ทะเลหวน..ครวญช้ำ..ร่ำพิไร
เธอจากไป..ไกลลับ..ไม่กลับคืน...
พรายฟูฟ่อง ท้องทะเล ว้าเหว่จิต
คลื่นชีวิต ผิดพลาด มิอาจฝืน
ยามชอกช้ำ เศร้าหมอง จำต้องยืน
ทั้งที่ขื่น ขมใจ ไม่เลิกรา
แม้หนาวเหน็บ เจ็บลึก รู้สึกได้
เธอจากไกล มิหวน เฝ้าครวญหา
ทิ้งคนอยู่ ข้างหลัง ฝังฝากลา
ปล่อยคลื่นพา ผันผ่าน เนิ่นนานปี
คลื่นชีวิต ผิดพลาด มิอาจฝืน
ยามชอกช้ำ เศร้าหมอง จำต้องยืน
ทั้งที่ขื่น ขมใจ ไม่เลิกรา
แม้หนาวเหน็บ เจ็บลึก รู้สึกได้
เธอจากไกล มิหวน เฝ้าครวญหา
ทิ้งคนอยู่ ข้างหลัง ฝังฝากลา
ปล่อยคลื่นพา ผันผ่าน เนิ่นนานปี
ไม่รู้ใจ