ยั ง ค ง แ ว ะ เ วี ย น ม า ห า
ในหนึ่งช่วงเวลาที่ทำไหว
สายลมแห่งความเหงาจะาพบดอกไม้
พัดพาไปยังโลกกว้างไกลสัหนึ่งคราว
เ มื่ อ เ ว ล า นั้ น ม า ถึ ง
สายลมสยายหนึ่งนำพาความเหน็บหนาว
หยอกเย้าแก้เหงาอีกทั้งวานดวงดาว
ฝากความคิดถึงไปให้ดอกไม้ราวพราวพื้นดิน