~เพียงความอ่อนไหว~
อาจเป็นเพราะใจฉันนั้นบางเบา
มิต่างเมฆสีเทาเฝ้าผืนฟ้า
จึงหวั่นไหวคล้ายเมฆเสกมายา
เกิดเป็นภาพลวงตาหลอกอารมณ์
คล้ายดวงมานนั้นซ่อนความอ่อนไหว
เพียงลมพัดหัวใจแทบไหวล่ม
เธอเองใจไม่ต่างอย่างสายลม
ที่คอยพรมความเย็นและเร้นลวง
ถวิลยามลมพัดสะบัดอ่อน
หวังความร้อนผ่อนพักความหนักหน่วง
เธอกลับกลายพายุประทุทรวง
กระหน่ำดวงใจแยกแทบแหลกลาญ
เธอมีสิทธิ์เลือกเป็นเช่นเธอฝัน
แปรลมผันพายุลุประหาร
อานุภาพทำลายในต้องการ
ทุกสถานพระพายไม่ปรานี
เมฆเคลื่อนลาล้าท้อเพราะเกินแบก
พร้อมจะแยกลาจากซากป่นปี้
แปรไปตามลมพาทุกนาที
ตามวิถีลมพรากยากลบเลือน
เมื่อเมฆขาวราวฝ้ายกลายผันรูป
ด้วยหลงจูบรูปฟ้าพายุเฉือน
เอนอ่อนไหวตามเธอเพ้อบิดเบือน
ก็คลายเคลื่อนเบือนหายมลายไกล
อาจคือความอ่อนไหวของใจฉัน
สร้างภาพฝันมั่นคงหรือหลงใหล
เป็นทุกสิ่ง..วิ่งตามเธอร่ำไป
เพียงเพราะเราอ่อนไหว..มิใช่จริง!
~ดาว พฤหัส~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
