...ผืนดินฉ่ำ น้ำฝน ที่หล่นร่วง
จากบนสรวง ลงย้อม ทั่วหย่อมหญ้า
ผืนดินแห้ง แล้งธาร เนิ่นนานมา
ฝนนำพา ความสมบูรณ์ ปูนแผ่นดิน...
...ผักบุ้งนา หน้าฝน ต้นอ่อนช้อย
เริ่มทยอย ขึ้นไป ในทุกถิ่น
ยอดสลวย สวยงาม ชวนตามกิน
รวมชีวิน ฝังฝาก หยั่งรากลึก...
...ดินเจ้าเอย เคยเลี่ยน ดูเตียนโล่ง
กลับผูกโยง สัมพันธ์ กลั่นผลึก
หลอมชีวัน กันไว้ อย่างใจนึก
รวมผนึก เป็นหนึ่ง ตรึงฤทัย...
...มินานนัก ผักบุ้งนา ก็มาจาก
ถูกคนพราก ออกหมด อดพิสมัย
ความพันผูก ถูกสลัด ตัดเยื่อใย
เมื่อจากไป เจ้าดิน เหมือนสิ้นลง...
...ผักบุ้งนา หน้าฝน ต้นไม่อยู่
ดินนั้นดู แดสลาย กลายเป็นผง
ไร้ฤดี ชีวิต เหมือนปลิดปลง
จะอยู่คง นานนัก สักกี่วัน...
...ฝนร่วงโรย โปรยลง ดั่งสงสาร
สู่บาดาล ดินร้าง เพื่อสร้างฝัน
ไม่นานนัก ผักบุ้งนา ขึ้นมาพลัน
สิ้นโศกศัลย์ ภูวดล หายหม่นใจ...
...ผืนดินฉ่ำ น้ำฝน ที่หล่นร่วง
จากบนสรวง ลงย้อม ทั่วหย่อมหญ้า
ผืนดินแห้ง แล้งธาร เนิ่นนานมา
ฝนนำพา ความสมบูรณ์ ปูนแผ่นดิน...
...ผักบุ้งนา หน้าฝน ต้นอ่อนช้อย
เริ่มทยอย ขึ้นไป ในทุกถิ่น
ยอดสลวย สวยงาม ชวนตามกิน
รวมชีวิน ฝังฝาก หยั่งรากลึก...
...ดินเจ้าเอย เคยเลี่ยน ดูเตียนโล่ง
กลับผูกโยง สัมพันธ์ กลั่นผลึก
หลอมชีวัน กันไว้ อย่างใจนึก
รวมผนึก เป็นหนึ่ง ตรึงฤทัย...
...มินานนัก ผักบุ้งนา ก็มาจาก
ถูกคนพราก ออกหมด อดพิสมัย
ความพันผูก ถูกสลัด ตัดเยื่อใย
เมื่อจากไป เจ้าดิน เหมือนสิ้นลง...
...ผักบุ้งนา หน้าฝน ต้นไม่อยู่
ดินนั้นดู แดสลาย กลายเป็นผง
ไร้ฤดี ชีวิต เหมือนปลิดปลง
จะอยู่คง นานนัก สักกี่วัน...
...ฝนร่วงโรย โปรยลง ดั่งสงสาร
สู่บาดาล ดินร้าง เพื่อสร้างฝัน
ไม่นานนัก ผักบุ้งนา ขึ้นมาพลัน
สิ้นโศกศัลย์ ภูวดล หายหม่นใจ...
...ผักบุ้งนา...มิพราก...จากท้องทุ่ง
พลิกยอดมุ่ง...พุ่งปราด...รอคราดไถ
ยามฝนโปรย...ปรายมา...จึงคราไคล
ทอดเถาเรียว...เทียวไล้...ไปกับดิน
...ด้วยดินผืน...ฟื้นฉ่ำ...ด้วยน้ำหยาด
ธรรมชาติ...พาดเกี่ยว...เป็นเกลียวกลิ่น
จึงซึมซับ...รับรู้...สู่ชีวิน
มิอาจผิน...ต้นใบ...ไปไหนแล้ว...
..........ขอบคุณค่ะ...//ผักบุ้งนา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
