หลังเมฆเทาเงาดำกระทำทับ
ลำแสงจับขอบจ้าเหนือฟ้าใส
รุ้งเรียงร้อยสร้อยสีมณีใน
ผ่องอำไพเพลินพิศวิศิษฐ์แท้
เหมือนถูกลอกหมอกมัวความกลัวหาย
ประหนึ่งคล้ายข้ามเขตภัยเภทแผ่
หลุดจากโลกโศกซึมเมฆครึ้มแพ
เปลี่ยนฟ้าแค่เสี้ยวช่วงไม่หน่วงนาน
เพราะใจปลื้มลืมคลั่งไม่ชั่งจิต
ลืมใช้สิทธิ์ปิดตามาเป็นฐาน
ก่อให้เกิดเจ็บปวดรวดร้าวราน
เมื่อวันวานเพราะใจไม่คิด....ลืม
ลำแสงจับขอบจ้าเหนือฟ้าใส
รุ้งเรียงร้อยสร้อยสีมณีใน
ผ่องอำไพเพลินพิศวิศิษฐ์แท้
เหมือนถูกลอกหมอกมัวความกลัวหาย
ประหนึ่งคล้ายข้ามเขตภัยเภทแผ่
หลุดจากโลกโศกซึมเมฆครึ้มแพ
เปลี่ยนฟ้าแค่เสี้ยวช่วงไม่หน่วงนาน
เพราะใจปลื้มลืมคลั่งไม่ชั่งจิต
ลืมใช้สิทธิ์ปิดตามาเป็นฐาน
ก่อให้เกิดเจ็บปวดรวดร้าวราน
เมื่อวันวานเพราะใจไม่คิด....ลืม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
