เหนื่อยก็บ่น...กับเงา...เหงาเสมอ
ถามกับเงา...เพราะอะไร...ดวงใจเพ้อ
นั่งมองเหม่อ...ดูจันทร์...วันอ่อนแรง
ปล่อยเวลาผ่านเลย...เหมือนไร้ค่า
ภาระหนักบนบ่า...ไร้คนแบ่ง
เหมือนทุกสิ่งเป็นมายาภาพแสดง
บททดสอบความแกร่ง...ใต้ตะวัน
โลกนี้เหมือนนิยาย...ไร้ตัวเอก
เธอ-ฉันเฉก...ตัวละคร...ตอนโศกศัลย์
รอลมรัก...พัดรัก...มาผูกพัน
แต่จะวันใดเล่า...นานเท่าใด?
pink*
แม้จะนานเท่าไรใจยังฝัง
คิดถึงครั้งยามแรกเจอเธอสดใส
เหมือนต้นไม้ยามต้องแสงด้วยแรงใจ
ผลิดอกใบไม้กิ่งสิ่งสวยงาม
ช่วยแต่งแต้มแย้มโลกไม่โศกเศร้า
ช่วยบรรเทาความเหงาที่เฝ้าถาม
ช่วยให้หายคลายคิดถึงคนึงตาม
ทุกชั่วยามถ้าถามพี่นี้ยัง..คอย
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
