[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดอกกระเจียว]

อ่านนิยายต่อครับ


หลูอันจับตาดูการตอสู้อันดุเดือดบนลานกว้างอย่างระทึกใจ เขาอยู่หลบอยู่หลังต้นไม้เลยกรอบนาฬิกาจากทิศตะวันตกมาตรงที่เขาอยู่ในจุดหกโมงสิบนาทีพอดี โจรหัวเลี่ยนเตียนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้หวายไกลออกไปตรงสิบสองนาฬิกา การประจันหน้าของคนทั้งสามอยู่ในกรอบนาฬิกา อ๋องอุ้นอยู่ปลายเข็มชั่วโมงตรงแปดนาฬิกา โจรตัวผอมอยู่ตรงสามนาฬิกา และโจรตัวอ้วนอยู่ปลายเข็มนาทีที่หนึ่งนาฬิกา ทั้งสามค่อยๆเยื้องย่างตามเข็มนาฬิกาอย่างเชื่องช้าและระมัดระวัง ทุกย่างก้าวของอ๋องอุ้นเขาพยายามสอดเท้าลงใต้ทรายในทุกย่างก้าว โจรอ้วนผอมจ้องจับสังเกตอย่างระแวงมิกล้าเข้าโจมตีอย่างผลีผลาม...แม้แต่นกในรังเพิ่งฟักยังระทึกต่อการต่อสู้นั้น

การต่อสู้เริ่มต้นอีกครั้งหนึ่งโจรตัวผอมกระโดดพุ่งปลายดาบแทงเข้าที่ตัวอ๋องอุ้นหมายปลิดชีพเขา อ๋องอุ้นใช้ปลายกระบี่ตวัดปัดปลายดาบเจ้าตัวผอมไปพ้นตัวพร้อมเอียงตัวหลบการโจมตีจากเจ้าตัวอ้วนจากด้านหลัง ฉับพลันเขาเห็นโอกาสที่โจรตัวอ้วนเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าจึงหมายโจมตี โดยตวัดกระบี่ไปที่คอหอยถึงสองครั้งแต่ถูกโจรตัวอ้วนใช้ดาบของมันปัดป้องอย่างว่องไว อีกฝ่ายหนึ่งโจรตัวผอมยังคงรุกไล่เขาตลอดเวลา อ๋องอุ้นตั้งรับอย่างเหนียวแน่น เคลื่อนไหวตัวอยู่ตลอดเวลาไม่ให้ตกเป็นเป้าโจมตีโดยง่าย สบโอกาสงามๆก็ตอบโต้ทันควัน การถูกรุกทั้งสองด้านโดยโจรอ้วนผอมทำให้อ๋องอุ้นต้องสร้างจังหวะหลบหลีกอยู่ตลอดเวลา ขณะที่โจรอ้วนผอมรุกตามไล่เขาอย่างดุดันไม่ลดละ แต่ก็มิได้สัมผัสผิวกายตัวเขาแม้แต่นิด แต่เป็นอ๋องอุ้นต่างหากที่สามารถเฉือนปลายผมไอ้ตัวผอมได้ในจังหวะหนึ่ง สองโจรหยุดการโจมตีชั่วครู่ อ๋องอุ้นส่งยิ้มมาที่ไอ้ตัวผอมแว๊บหนึ่งแล้วบอกแก่มันว่า

“ต่อไปจะเป็นคอหอยของเจ้า”

“งั้นดีล่ะ...” อ้ายตัวผอมพูดอย่างเดือดดาล “ข้าจะตัดจมูกโด่งๆของเจ้าเสียไอ้หน้าอ่อน”

ขณะที่อ๋องอุ้นเผลอตัวอยู่นั้นอ้ายตัวอ้วนกระโดดเข้าโจมตีเขาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่มิทันความรวดเร็วของอ๋องอุ้น เขากระโดดลอยตัวตวัดปลายกระบี่ตอบโต้การรุกของอ้ายตัวอ้วนอย่างรวดเร็วและสะบัดอีกหนหนึ่งสกัดการรุกของอ้ายตัวผอม ก่อนแทงกระบี่ลงพื้นเป็นเส้นตรงตั้งฉากกับพื้น จากนั้นจึงหมุนตัวอย่างรวดเร็ดสะบัดเม็ดทรายโดยปลากระบี่ใส่มันทั้งสอง ในจังหวะถอยรับของพวกมันนั้นเอง เขาได้กระโดดลอยตัวรุกเข้าโจมตีอย่างรวดเร็วติดต่อกันถึงยี่สิบกระบี่ด้วยความรุนแรงและหนักหน่วงกว่าทุกครั้ง ด้วยเห็นว่าอ้ายสองโจรนั้นแรงล้าลงยิ่งนัก การโจมตีอันรุนแรงนี้ทำให้สองโจรตั้งตัวแทบไม่ติด การต่อสู้ดำเนินต่อไปอีกครู่หนึ่ง โดยการโจมตีมิหยุดหย่อนของอ๋องอุ้น พละกำลังของเขาเยี่ยงม้าพยศ เสียงกระบี่ปะทะกันดังสะท้านสะเทือนไปทั้งหุบเขาเหลียงฟาน ในที่สุดอ๋องอุ้นก็มีชัยเหนือสองโจรอย่างราบคาบ

ผลจากการต่อสู้ อ้ายตัวผอมหูหายไปข้างหนึ่งกับรอยกระบี่กลางหลังยาวกว่าสองคืบ อีกอ้ายหนึ่งโดนปลายกระบี่ของอ๋องอุ้นเข้าที่แขนทำให้เส้นเอ็นขาดในทันที ไร้ความสามารถที่จะต่อสู้ได้อีกต่อไป พวกมันร้องโอดโอยอยู่เบื้องหน้าเข้านี้เอง

ฉับพลันนั้นเอง อ้ายหัวหน้าหัวเลี่ยนเตียนที่นั่งดูการต่อสู้อย่างสำราญใจ ได้กระโดดลอยตัวจรดฝ่าเท้าประจันหน้ากับอ๋องอุ้น ยืนอยู่เหนือคนทั้งสอง

“ช่วยด้วยลูกพี่...”  อ้ายตัวผอมพยายามไขว่คว้ามาที่ลุกพี่ของมัน แต่ก้ถูกฝ่าเท้านั้นกระแทกเข้าหนหนึ่ง

“เลี้ยงเสียข้าวสุก”
อ้ายหัวเลี่ยนโล่งมองลูกน้องของมันอย่างนึกสมเพช สายตาที่ไม่เคยอยู่นิ่งของมันมองปราดมาที่อ๋องอุ้น หน้าของมันเอียงซ้ายทีขาวทีอยู่ตลอดเวลา มันมองไปที่ลูกน้องของมันอีกครั้ง และกล่าวเชยชมแก่อ๋องอุ้นอย่างจริงใจ

“ฝีมือเจ้านับว่าไม่ธรรมดานะไอ้หนุ่มน้อย..” เขาบอก “ปกติข้ากับลูกน้องก็ออกตระเวนปล้นแต่พอมีพอกินเท่านั้น ไม่เคยทำร้ายใครปางตายเช่นนี้ อย่างมากก้แค่เบาะๆ”


มันมองไปที่ลูกน้องของมันอย่างเศร้าโศกเสียใจและกล่าวทั้งสะอื้นไห้

“แต่ครั้งนี้เจ้าทำร้ายลูกน้องข้าต่อหน้าต่อตา มิเกรงอกเกรงใจข้าเลยและวันนี้ข้าจะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน....”

มันหยุดป้ายน้ำตานิดหนึ่งก่อนเงยหน้าที่เต็มไปด้วยความคับแค้นมาที่อ๋องอุ้น เขากระชับกระบี่ระมัดมั่น จ้องมองฝ่าความหวาดกลัวไปที่มัน

“ข้าจะควักลูกตาเจ้า..และทำให้เจ้าทุกข์ทรมานกว่านี้เป้นสิบเท่า” มันตะโกนร้องอย่างเดือดดาล

"ย๊ากกกกก...."