เหนือกาลเวลา
จำได้ไหมวันแรกที่ฉันทัก
คือวันรักแรกพบ...อยากคบหา
จำได้ไหมแววแรก..สบสายตา
คือแววเปี่ยมปรารถนา..ที่อาทร
เธออาจเห็นฉันเป็นคนแปลกหน้า
เป็นคนกล้าพิกลคนกะล่อน
เป็นคนชอบพูดมากคนปากบอน
จนลืมสิ่งที่ซ่อน..ลึกข้างใน
ฉันภูมิใจที่ฉันกล้าไปทัก
ได้รู้จักต้นเหตุให้หวั่นไหว
เป็นก้าวที่เปลี่ยนฉันให้เปลี่ยนไป
เป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต
ถ้าเสี้ยวตัดสินใจในวันนั้น
เมินสัมพันธ์คงนึกรู้สึกผิด
คงพลาดแก้วมณีมาแนบชิด
สูญเสียสิทธิ์ประจักษ์ถ่องรักแท้
คนพูดมากปากบอนตอนแรกพบ
เธอเลี่ยงหลบ..ลึกลึก..รู้สึกแย่
เพราะมั่นจึงแวะเวียนมิเปลี่ยนแปร
จนเธอเผลอพ่ายแพ้ความตั้งใจ
เมื่อประตูสู่ใจเธอไม่ปิด
จึงโอกาสหัวจิตเปิดชิดใกล้
คนที่ไม่เข้าท่ามากกว่าใคร
เธอเห็นแล้วใช่ไหมความทุ่มเท
แม้ผ่านมาแสนนาน...ไม่ผ่านพ้น
ตรึงเต็มห้วงกมลมากล้นเล่ห์
และตราบชั่วชีวาตม์คาดคะเน
ใจสดับรักเห่..เหนือเวลา
จำได้ไหมวันแรก..ที่ฉันทัก
คือวันรักแรกพบ..อยากคบหา
และจำไว้..ทุกวารที่ผ่านมา
ฉันยังคงรักษา..สัญญารัก
จากวันนั้นจนถึงซึ่งวันนี้
ความรู้สึกแสนดียังแน่นหนัก
แม้มิอาจคำรบย้อนสบพักตร์
แม้เราจักจากพ้น..คนละทาง
เธอคิดถึงเหมือนฉันคิดถึงไหม
จะเพราะด้วยสิ่งไหนทำไกลห่าง
เยื่อใยความผูกพันอันเบาบาง
ไม่มีวันเลือนราง....แม้ต่างภพ
ครบรอบวันพรากกายเธอวายวาง
ประทับร่าง............สู่สุคติภพ
จ้อง เจรียงคำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
