...แจ้งพี่"บอม"ให้แล้ว รอแป๊บ...!!!
กาลครั้งหนึ่ง มีบัณทิตคิดสร้างแนวทางแห่งความหวัง เขานั้นเต็มเปี่ยมในพลังและความฝัน แต่เมื่อเดินมาถึงจุดหนึ่ง ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งพลันเกิดอ่อนล้า สายตาเกิดพล่ามัว ในหัวสับสนกับเส้นทางข้างหน้า ว่ามันจะมีจริงดั่งที่ตนเคยวาดไว้หรือเปล่า ในระหว่างการเดินทางเค้าจึงเที่ยวถามผู้คนที่เดินสวนไปมาว่า ที่ตรงนั้นมีจริงหรือเปล่า?
คำตอบที่เขาได้รับมีเพียงความเงียบงัน กับสายตาที่ดูแคลน!!!
ขณะนั้นเองความมืดก็ได้โรยตัวลง แสงไฟที่เคยสว่างจากปลายฝันก็วูบหายไป คิดจะเดินกลับหลังก็มองไม่เห็นรอยเท้าที่เดินมา คิดจะเดินหน้าก็ไม่มั่นใจในเส้นทาง
เค้าจึงเดินดุ่มไปในความมืด ทันใดนั้นร่างเค้าก็ไปชนกับบางอย่างเข้าอย่างจัง เขาดีใจมากจึงเอ่ยถามว่าคุณเป็นใคร จะไปใหนหรือ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้?
แต่ร่างในความมืดก็ไม่ตอบ มีเพียงเสียงในลำคอเบาๆ จนเขาต้องเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ
"นายพาฉันมาทำอะไร ในความมืด" นั่นคือเสียงของร่างปริศนา
เขาแปลกใจมาก จึงพูดไปว่า อ้าว..คุณมาของคุณเอง เราไม่ได้มาด้วยกันซักหน่อย ทำไมคุณมาโทษผมแบบนี้??
"ผมมากับคุณตั้งแต่วันแรกแล้ว" เสียงนั้นพูดมาเบาๆอีกครั้ง
ถามจริง คุณเป็นใครแน่?? เขาถามคนในความมืดด้วยความงุนงง
"ผมคือหัวใจและความฝันของคุณนั่นไง" คุณปล่อยผมทิ้งไป คุณไม่รู้หรือ?
"คุณเที่ยวถามใครๆว่าความฝันมีจริงมั้ย อยู่แบบนั้น ทำไมคุณไม่ถามผม..ซึ่งผมรู้ดีที่สุด ความฝันของคุณ ความหวังของคุณ คุณจะให้ใครตอบให้คุณหรือ (นิทานของคุณ คุณจะให้ใครแต่งให้หรือ??) "
จบ
นิทานสอนใจครับ สอนใจน้องๆนิดนึง ว่าทุกๆอย่างเราควรลงมือทำด้วยตัวเอง เพราะความภาคภูมิใจอันนี้ มันจะติดตัวเราไปจนวันตาย แม้จะเป็นแค่นิทานเรื่องเล็กๆเรื่องนึง
* อ้าวแต่งเป็นกลอนหรือ ง่าไม่ค่อยคล่องจร้า งั้นใครช่วยแต่งเรื่องนี้เป็นกลอนทีนะครับ หรือมีเรื่องที่น่าสนก็ตามสบายเลยครับ แหะๆ (ช่วยๆหน่อยก็ดีครับ เผื่อเพื่อนเราจนหนทางจริงๆ)