แรกพบกันวันใสวัยสนุก
แสงแห่งสุขแวววามตามส่งเสริม
พอช่วงกาลหมุนเวียนเปลี่ยนคนเดิม
เรากลับเจิมแผลใจให้แก่กัน
เอาเชื้อฟืนจุดไฟยืนให้จับ
เกินยิ้มรับปวดร้าวเศร้าโศกศัลย์
ลุอัตตาเปิดฉากลิ้นกับฟัน
เข้าห้ำหั่นเฉือนซ้ำกระหน่ำแด
ในที่สุดเดินทางถึงกลางแพร่ง
มีเส่นแบ่งสองแฉกแยกกระแส
เราสองคนดูไปเหมือนไม่แคร์
ต่างหวดแส้โบยสาดเข้าฟาดฟัน
เถิดสะบั้นเยื่อใยในวันนี้
สักนาทีอ่อนข้อไม่ขอฝัน
ท่ามคืนจันทร์คืนใจให้แก่กัน
วอนเหมันต์พัดพาอย่าหวนคืน
แม้ดวงมาลย์เก็บกอบทุกรอบสุข
แต่ท่วงทุกข์ทับถมสุดข่มฝืน
หมดสิ้นความศรัทธาจนล้ายืน
แม้หยาดชื่นจะไม่หลั่งเพื่อสั่งลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
