ดอกยังไม่ทันเผยเลยต้นรัก
กิ่งก็หักใบเร่ลอยเวหา
แต่รากฝังลึกรู้พสุธา
คล้ายกับว่ารากรักฝังปักใจ
ภาพระเรื่อปากอิ่มยิ้มน้อยน้อย
ที่บรรจงถักร้อยถ้อยสาไถย
เฝ้าหมุนย้อนมาเย้าให้ร้าวใจ
กว่าสิ่งใดหมายคว้ามาแนบชิด
เจ็บร้าวสักเพียงไหนไม่เคยเข็ด
ยินยอมให้รักเท็จเด็ดดวงจิต
ไม่รู้รักปักจินต์..หรือสิ้นคิด
จึงไม่ปิดใจปลงลงสักที
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
