ค่อยคืบคลานเข้าหาเพื่อฆ่าฉัน
ปล่อยน้ำตาเม็ดน้อยอีกร้อยพัน
ได้ร่วงหลั่นเป็นทางหว่างขาดใจ
คืนเม็ดฝนโหมกระหน่ำ..เหมือนย้ำว่า
มวลน้ำตาแม้หลากมากเพียงไหน
อาทรสักนาที?..จะมีใคร..
เขาอิ่มฝันหลับใหลอุ่นใยแพร
อยากให้รู้เพียงใด..คงไม่รู้
คืนนี้ผู้โหยไห้ใจเป็นแผล
จำถูกรักโบยใจไร้ข้อแเม้
เพราะพ่ายแพ้หมดสิ้นไร้ชิ้นดี
ตั้งแต่รักเธอแล้ว..แวววาวหวาม-
ก็ถูกความอ้างว้างวางแทนที่
อนาคตลางเลือนเหมือนไม่มี
แต่ใจไม่รักดี..นี่ยังรัก??
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
