ลมพัดลู่กรูร่วงจากพวงก้าน
เหลืองน้ำตาลผ่านฝนจนเข้าหนาว
สลัดกิ่งทิ้งต้นใบหล่นกราว
แห้งกรอบคราวก้าวย่างเสียงต่างไป
ดั่งระบำคำกลอนที่วอนถึง
ผู้เฒ่าหนึ่งซึ่งล้าน้ำตาไหล
หมดเรี่ยวแรงแห่งฝันยากผันไกล
ดุจไม้ใบไร้ค่าจึงพาเมิน
เหลืองน้ำตาลผ่านฝนจนเข้าหนาว
สลัดกิ่งทิ้งต้นใบหล่นกราว
แห้งกรอบคราวก้าวย่างเสียงต่างไป
ดั่งระบำคำกลอนที่วอนถึง
ผู้เฒ่าหนึ่งซึ่งล้าน้ำตาไหล
หมดเรี่ยวแรงแห่งฝันยากผันไกล
ดุจไม้ใบไร้ค่าจึงพาเมิน
บทกลอนกระชากใจมากค่ะ 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
