(รับ) รวมพลัง ผองเหล่า ประชา
ร่วมจิต วิญญาณ์
สืบสาน ประชา- ธิปไตย (ซ้ำ)

ผู้คน (ยัง)ลำบาก ยากเข็ญ
ทุกข์แท้ ลำเค็ญ
ไม่เห็น ที่ซึ่ง พึ่งพา

ทุรชน กดขี่ บีฑา
แปลงแฝง เร้นมา
สูบเลือด วิญญาณ์ สูญสิ้น

"ผู้ปกครอง" หนวกบอด ยลยิน
บ้างร่วม โกงกิน
ผลาญเผา แผ่นดิน แห้งเหือด
(รับ)

@ มอง เมล็ดข้าวหนึ่งนั้น
.....เน่ามลาย
เพียงเพื่อพงศ์ขจรขจาย
.....จากเจ้า
หวงห่วงแต่ตนจะกลาย
.....กลับจบ
พันธุ์เผ่านั้นแน่เศร้า
.....สบสิ้นสูญสลาย

@ เมตตารัก จักต้อง "ผ่อง"ปรากฏ
มุละลด กิเลส เหตุ"กู"ผยอง
รักแบ่งปัน มั่น"ทำ" ธรรมครรลอง
ชนทั้งผอง สบสันติ นิรันดร์เทอญ

เมื่อความรักมันเก่าจับเจ่าทุกข์
จงรีบลุกขัดล้างบ้างสักหน
ให้ไหวหวามวาวแววแพรวกมล
ก็น่ายลอยู่นะพี่ว่าไง

 

จงอย่าเป็นดอกไม้ที่ไร้น้ำหนาม
จงงดงามสง่าและกล้าหาญ
จงอย่ากลัวอันใดแม้ใครทาน
สร้างตำนานของเราเหล่าผกา

จงเลือกเป็นดอกไม้ที่ใจเลือก
มิใช่เปลือกอ่อนไหวที่ใครหา
หนามใช่เพียงประดับปรับราคา
แต่คืออาวุธให้ป้องกายนาง

 

Masapaer

สิบปีนิ่ง ทิ้งร้าง ห่างเหิน
ใช่จะเมิน เกินกว่า จะเดินไหว
ห่างตัว มัวไขว้คว้า อะไร
กลับมา เริ่มใหม่ ในที่เดิม

ศูนย์หรือหนึ่ง ถึงไหน ไม่ได้นับ
กลัวจะหลับ นับเพลิน เกินเสริม
ลืมตื่น ลืมตา เหิมเกริ่ม
ลืมมอง ในจุดเริ่มเดินทาง

กลับมา เหลือบ้าง ก็ยังเหลือ
ดีกว่า เหลือเชื่อ หมดทุกอย่าง
เหลือแค่ใจ พอเอาไว้ คลำทาง
เหลือบางอย่าง เอาไว้ ในใจ

กลับมาเรียน ซ่อมสร้าง ร่างฐาน
กลับมาบ้าน กาลงาน จะแค่ไหน
มองให้เห็น ทำให้เป็น แล้วปล่อยใจ
ได้แค่ไหน แค่นั้นไง แค่บ้านเรา