พิมพ์หน้านี้ - เจ็บ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนอกหัก => ข้อความที่เริ่มโดย: my smile ที่ 07 มกราคม 2010, 06:22:PM



หัวข้อ: เจ็บ
เริ่มหัวข้อโดย: my smile ที่ 07 มกราคม 2010, 06:22:PM
สิ่งที่ฉันเจอ ใครก็ไม่อาจทนไหว
ต้องเสียใจ ร้องไห้ เหมือนกับฉัน
สิ่งที่เขาย้อนทิ้ง ไม่ใส่ใจ ทำไม เหตุใดกัน
ต้องเป็นฉัน ที่เจ็บซ้ำ อยู่ร่ำไป

จำเอาไว้ใส่ใจลูกผู้หญิง
เขาจะทิ้งทำใจช่างหัวเขา
เก็บน้ำตา เวลา รักของเรา
ให้กับเขา ที่จริงใจ และรักจริง

 emo_95


หัวข้อ: Re: เจ็บ
เริ่มหัวข้อโดย: มหาซัง ที่ 09 มกราคม 2010, 06:02:PM
น้ำลดลงดงตอก็โผล่พ้น   
แต่กับคนค้นคนจนใจหลาย
ลึกนั้นถ้วนล้วนเก็บซ่อนเล็บลาย 
อย่าได้หมายมองเห็นความเป็นจริง

เปลือกนั้นใสไร้เลห์ดูเท่ห์ออก 
เพียงภายนอกหลอกตาเลอค่ายิ่ง
เผลอใจรักปักหลักเข้าพักพิง   
ลืมทุกสิ่งทิ้งฝันของวันวาน

เมื่อเสือร้ายฉายแววใช่แมวน้อย 
ทุกอย่างพลอยพลิกกลับสลับด้าน
หวานเป็นขมลมเป็นไฟไหม้แหลกราญ   
เปลวเพลิงรักเผาผลาญประหารใจ

มหาซัง


หัวข้อ: Re: เจ็บ
เริ่มหัวข้อโดย: because ที่ 09 มกราคม 2010, 08:45:PM
รักแรกพบประสพช่างหวานชื่น
สุขระรื่นดื่มด่ำน้ำคำหวาน
หวังสิ่งใดหาให้แค่ไหว้วาน
ร่วมสาบานสานรักร่วมถักทอ
กาลเวลาผันผ่านนานวันเข้า
รักเริ่มเก่าอย่าหวังดั่งร้องขอ
จากเคยชื่นชูจิตคิดเฝ้ารอ
กลายเป็นพอ!เสียทีหนีให้ไกล..


หัวข้อ: Re: เจ็บ
เริ่มหัวข้อโดย: แพรว >w< ที่ 10 มกราคม 2010, 12:32:AM
สิ่งที่เจอใจเจ็บเหน็บหนาวจิต
เพียงแค่คิดครวญคร่ำย้ำใจคด
ดวงใจเศร้าเหงาหงอยสร้อยสลด
คนใจปดลืมพจน์ที่กล่าวมา

ว่าจะรักปักมั่นมิหวั่นไหว
ใครเล่าใครให้คำมั่นนั้นหนักหนา
แล้วใครเล่าทอดทิ้งรักหักใจข้า
เจ็บใจกว่าจะทนหม่นป่นแปร

ขาดใจจนร้องให้เจ็บเหน็บใจหนาว
น้ำตาพราวพร่างพรูรู้เจ็บแพ้
เขาไม่รักไม่เห็นใจไร้ดวงแด
อย่าไปแคร์เขาแค่หลอกปอกดวงใจ

หันมองคนค้นรักประจักษ์ยิ่ง
กว่าทุกสิ่งแม้ชีวิตประสิทธิ์ให้
เป็นรักแท้ที่ท่านมอบกอบให้ไป
เจ็บแค่ไหนท่านยังห่วงเจ้าดวงตา

ไม่มีใคร รักเรา เท่าพ่อแม่ โน๊ะ T T


หัวข้อ: Re: เจ็บ
เริ่มหัวข้อโดย: praaw ที่ 10 มกราคม 2010, 09:21:PM
เค้านั้นทิ้งเราไปใจสลด
เค้าพูดปดมดเท็จทุกเหตุผล
เค้าใจหยาบโลภมากต่างใจคน
เค้าจักเจอสักหนคนหลอกลวง

เค้าใจดำหนำซ้ำจิตวิปริต
เค้าช่างคิดทั่วทิศเสน่หา
ปล่อยเค้าเถิดปล่อยเค้าไปให้จากลา
อย่าให้เค้าเดินมา..หาเราอีกเลย

รู้ทั้งรู้จิตเพ้อละเมอเหงา
แม้นจักเศร้าบอกตัวเราจะต้องหาย
เราเจ็บช้ำทนกล้ำกลืน..ฝืนใจร้าย
หากทีเค้ายังทำลาย..อายทำไม