|
หัวข้อ: เชิิญตระหนักร่วมรักโลก เริ่มหัวข้อโดย: อักษรศิลป์ ที่ 07 มกราคม 2010, 11:10:AM @..ฝนหยดพรั่งหลั่งมาเหมือนฟ้าไห้
ด้วยเสียใจอาลัยโศกโลกสับสน ถูกทำลายโดยมนุษย์สุดจะทน จึงร่ำไห้เป็นสายฝนหล่นลงดิน @..ยามหน้าหนาวฝนพรำทำให้คิด วิปริตผิดเพี้ยนไปให้ถวิล โลกที่เคยสวยมนน่ายลยิน มีมลทินเสื่อมไปไม่น่ามอง @..ทั้งควันพิษเคมีที่คนสร้าง เป็นตัวก้างขวางโลกให้โศกหมอง ฟ้าอากาศแปรปรวนไม่ชวนมอง น้ำตานองฟ้าร่ำไห้ฟ้องภัยมา หัวข้อ: Re: เชิิญตระหนักร่วมรักโลก เริ่มหัวข้อโดย: แมวเหมียว ที่ 07 มกราคม 2010, 05:04:PM เชิญทุกท่านนั้นตระหนักร่วมรักษ์โลก อย่ารอโศกโรคภัยให้มาถึง ปัจจุบันมันร้อนพร่ำสอนจึง อยากให้ดั่งครั้งหนึ่งเราพึงทำ เริ่มจากแรกไม่แปลกไปกว่าใครคิด เพียงแค่ปิดน้ำไฟไม่ต้องขำ เพราะถ้าเราร่วมด้วยช่วยกันทำ มันก็จำต้องจบปัญหานี้ แล้วต่อมาก็ช่วยใช้ถุงผ้า แต่งให้น่าใช้ให้สร้างสรรค์สี ซักใช้อีกประโยชน์เกิดทวี เปลี่ยนโลกนี้เป็นสีเขียวด้วยต้นไม้ "ลดโลกร้อน" หัวข้อ: Re: เชิิญตระหนักร่วมรักโลก เริ่มหัวข้อโดย: อักษรศิลป์ ที่ 08 มกราคม 2010, 12:05:PM @..เชิญพี่น้องผองกวีที่เคารพ
ที่เจนจบชำนาญกานต์กลอนศิลป์ ร่วมเรียงร้อยถ้อยกลอนสอนชีวิน ก่อนโลกสิ้นตราไว้ในบทกลอน @..โลกที่เคยอาศัยให้ไออุ่น กลับครุกรุ่นหมอกควันนั้นมาหลอน โลกเราที่เคยอยู่เป็นอู่นอน กลับต้องร้อนมอดไหม้เหมือนไฟกัลป์ @..คนคนเดียวไหนเลยจะแก้ได้ คนทำลายมากมายร่วมลงขัน มาเถิดมาร่วมตระหนักรักโลกกัน ขอทุกท่านช่วยกันคนละกลอน หัวข้อ: Re: เชิิญตระหนักร่วมรักโลก เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 08 มกราคม 2010, 12:49:PM ฝังเม็ดดำดำ
รดน้ำชุ่มฉ่ำ กำเนิดชีวิต เขียวแทรกแตกต้น ลดอากาศพิษ สูญแรงเพียงนิด ร่วมจิตร่วมใจ ต้นไม้น้อยน้อย รอวันค่อยค่อย ทยอยโตใหญ่ ช่วยกันรักษา อย่าคิดเด็ดใบ ห้องครัวต้นไม้ คนได้พึ่งพา |