พิมพ์หน้านี้ - บทกวีที่ไร้ความหมาย ส่องประกายแค่เพียงม่านฝัน

บทกวี บทนี้ ไร้ความหมาย
เขียนอะไร มากมาย กระจายฝัน
เป็นเรื่องราว ไร้สาระ ให้รำพัน
ไม่สำคัญ ให้ใคร ใคร่แลดู

เพียงเขียนต่อ ไปตาม อารามสน
ไม่ได้คิด ซ่อนกล คำสวยหรู
ไม่ได้มี อะไร ไปเชิดชู
เพียงแค่รู้ ว่าเขียนไป ตามใจสั่ง

บทกระแส แพพจน์ รดรินไหล
ไม่เข้าใจ ในตัว คนสิ้นหวัง
ไม่มีแม้ ความหมาย หรือพลัง
ที่ประทัง รั้งใจ ให้ก้าวเดิน

ไม่รู้ว่า เขียนกวี ดีตรงไหน
ไม่เข้าใจ แม้เรื่อง แค่ผิวเผิน
ไม่รู้เลย ว่าทำไม ต้องเพลิดเพลิน
กับงานกลอน ที่คนเมิน เดินหนีไป

มันงดงาม ตรงไหน ในภาษา
เสมือนภาพ ลวงตา สว่างใส
ส่องประกาย อยู่เพียง แค่กลางใจ
ไม่มีใคร มองเห็น ในค่างาน

ตัวอักษร ย้อนคำ ลำนำรัก
ก็ล้วนถูก หาญหัก สิ้นประสาน
มาเขียนให้ วิบัติ ยากทัดทาน
สิ้นแล้วหรือ ถ้อยกานท์ ที่หวานทรวง

พอไำด้ไหม การสร้าง คำแสลง
เล่นดัดแปลง จนสิ้น น้ำคำสรวง
ฆ่าอักษร จนดับ เป็นใยยวง
นี่หรือดวง ภาษา ที่ใช้กัน

อย่าทำลาย ความหมาย ของภาษา
เปลี่ยนรอยยิ้ม เป็นน้ำตา พาโศกย์สันต์
จนถ้อยกานท์ งานกวี นี้รำพัน
หลงอยู่เพียง เงาฝัน ที่จางเจือ

................................
ปล.เขียนไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอกคะ

บทกวีขีดวาดกระดาษเก่า
มีเรื่องเล่าสองใจได้คล้องเกี่ยว
มีเส้นทางซ้ำซ้ำจำนงเทียว
ทุกโค้งเลี้ยวกำหนดจดจำชัด

มีรอยน้ำหยาดร่วงดวงดอกไม้
ตัวอักษรพร่าไปไม่ถนัด
คำว่า ?รัก? จางหายหลายบรรทัด
และถูกตัดบทจบไม่ครบตอน

กระดาษเก่าเหลืองกรอบลมหอบลิ่ว
บทกวีว่อนปลิวริ้วอักษร
สมุดขาดจมฝุ่นซุนหัวนอน
บางคนถอนหายใจ...ใส่กุญแจ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน