|
หัวข้อ: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: eVerlasting ที่ 22 ธันวาคม 2009, 09:52:PM แล้วหยดน้ำตาก็ร่วงริน เสียงสะอื้นที่เคยได้ยินยังแว่วผ่าน มองเห็นเพียงตัวเองที่เหมือนไร้วิญญาญ ทรมาน ไม่เหลือใคร.. ข่มตาหลับไหล ปล่อยใจฝัน เห็นคนเคยผูกพันกลับมาใกล้ เห็นรอยยิ้มเดิม เคยอุ่นคุ้นไอ แววตาคู่สดใสกลับคืนมา แล้วความเงียบงันก็ปลุกฉันสะดุ้งตื่น ท่ามกลางค่ำคืน ไม่มีแม้เงาคนเคยห่วงหา มองเห็นตัวเองที่หัวใจกำลังเจ็บชา เสียงสะอื้นเดิมๆกลับมา แล้วที่สุดหยดน้ำตาก็ร่วงริน หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: กริชอักษร ที่ 22 ธันวาคม 2009, 11:46:PM ทุกครั้งที่ใจเพ้อละเมอหา
แค่หลับตา...ก็รินไหล หรือฉันบ่อน้ำตาตื้นเกินไป ต้องทำอย่างไรจะรักษาหายเสียที เริ่มรู้อาการของเด็กสมาธิสั้น วันๆมันเผลอไปคิดอยู่อย่างนี้ ลองตั้งใจแต่ก็ได้ไม่กี่นาที ฟุ้งซ่านสิ้นดีแล้วอย่างนี้จะทำอย่างไร ก็เลยต้องปล่อยน้ำตาให้รินร่วง เหนื่อยจะทวง ใจ ที่ไม่มีใครเอาไปไหน แต่ชอบหลุดลอยล่องไปเสียไกล ชอบเพ้อฝันอะไรที่ไม่มีจริง อยากจะดับสุริยันจันทรา เหนื่อยและล้ากับความคิดไปทุกสิ่ง หยุดความคิดก็แสนกระดูกจริง เริ่มจะรับความจริงไม่ไหวใจ หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: eVerlasting ที่ 23 ธันวาคม 2009, 01:25:PM น้ำตาไหลในเสียงดนตรี บทเพลงนี้เต็มไปด้วยความหลัง เพลงของเรา...ที่เคยนั่งฟัง กับคำพูดที่จริงจังว่าห่วงใย เสียงเธอในทำนองกีตาร์ ที่ประสานคลอกันมา ยังจำได้ วันนั้นยังมองตากันอย่างสุขใจ ฉันเคยเชื่อว่าไม่มีใครโชคดีเท่าเรา วันนี้เหลือเพียงเพลงเหว่าว้า ขาดเสียงกีตาร์...เหมือนวันเก่า เหลือเพียงฉันกับเสียงร้องไห้เบาๆ แล้วบทเพลงของเราก็กลายเป็นแค่เพลงเศร้า...ของน้ำตา หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: จ้อง เจรียงคำ ที่ 23 ธันวาคม 2009, 01:58:PM และแล้วหยดน้ำตาก็บ่าไหล
เมื่อความรักชักพา...คำว่ากลั้น มาเย้ยหยันเหยียดหยามยามหม่นหมอง ความอดทนอดกลั้น...เกินกลั่นกรอง จึงหยดนองน้ำตา..บ่าไหลริน รักแล้วทน-ทนเพื่อรัก..มาพักหนึ่ง เกินก้ำกึ่ง..ถึงพบ...ว่าจบสิ้น ไม่ต่อว่าถ้าหาก..อยากโบยบิน ไปสู่ถิ่นที่เขา..ไร้เราครอง ไปเสียเถอะที่รักจ๋า..อย่าหันกลับ เต็มใจรับคับอก..เพราะบกพร่อง ปล่อยคนช้ำย่ำแย่อย่าแลมอง อย่าได้ต้องตอกย้ำ...หยดน้ำตา และแล้วหยดน้ำตา...ก็บ่าร่วง ราวบวงสรวงปวงปีศาจด้วยหยาดห่า ร้อย-อดกลั้นพัน-อดทน..หลั่งล้นมา เพื่อสั่งลา..รักที่ยัง...เปี่ยมทั้งใจ ทักทายน้องใหม่ eVerlasting ครับ พี่อาร์ตี้ +1 เป็นกำลังใจให้ กลอนเพราะและโดนใจพี่ครับ.. หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: eVerlasting ที่ 23 ธันวาคม 2009, 03:08:PM และแล้วหยดน้ำตาก็บ่าไหล เมื่อความรักชักพา...คำว่ากลั้น มาเย้ยหยันเหยียดหยามยามหม่นหมอง ความอดทนอดกลั้น...เกินกลั่นกรอง จึงหยดนองน้ำตา..บ่าไหลริน รักแล้วทน-ทนเพื่อรัก..มาพักหนึ่ง เกินก้ำกึ่ง..ถึงพบ...ว่าจบสิ้น ไม่ต่อว่าถ้าหาก..อยากโบยบิน ไปสู่ถิ่นที่เขา..ไร้เราครอง ไปเสียเถอะที่รักจ๋า..อย่าหันกลับ เต็มใจรับคับอก..เพราะบกพร่อง ปล่อยคนช้ำย่ำแย่อย่าแลมอง อย่าได้ต้องตอกย้ำ...หยดน้ำตา และแล้วหยดน้ำตา...ก็บ่าร่วง ราวบวงสรวงปวงปีศาจด้วยหยาดห่า ร้อย-อดกลั้นพัน-อดทน..หลั่งล้นมา เพื่อสั่งลา..รักที่ยัง...เปี่ยมทั้งใจ ทักทายน้องใหม่ eVerlasting ครับ พี่อาร์ตี้ +1 เป็นกำลังใจให้ กลอนเพราะและโดนใจพี่ครับ.. ร้อย-อดกลั้นพัน-อดทน..หลั่งล้นมา เพื่อสั่งลา..รักที่ยัง...เปี่ยมทั้งใจ ชอบสองวรรค นี้จังค่ะ ลาทั้งที่ยังรัก .. มันเจ็บจริงๆค่ะ หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: eVerlasting ที่ 23 ธันวาคม 2009, 03:16:PM ความรักหยดหนึ่งจากดวงตา.. แหงนหน้ามองฟ้า เห็นเพียงรอยเหว่าว้าตรงเมฆสีอ่อน ถอนหายใจล้มตัวลงนอน ให้ผืนหญ้าทอดถอนความเดียวดาย ความรักหยดหนึ่งจากดวงตา ไหลรินออกมาอย่างไร้ความหมาย ความอบอุ่นในใจกลับกลาย เป็นเพียงรอยเสียหายที่ใครได้ทำ หลับตาช้า..ช้า ปกปิดตัวเองไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังบอบช้ำ กระซิบบอกรักเธออีกหนึ่งคำ แม้รู้ดีว่าไร้ประโยชน์ที่จะทำ เหมือนเดิม หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: จ้อง เจรียงคำ ที่ 23 ธันวาคม 2009, 03:40:PM ถือว่าเป็นคำชมให้ผมนะ ดีใจจ้ะที่ชอบขอบคุณมาก แต่อย่างไรไม่ควรกลั้นจนวันจาก เพราะจะฝากรอยช้ำย้ำไปนาน... หัวข้อ: Re: แล้วหยดน้ำตา ก็ร่วงริน.. เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 23 ธันวาคม 2009, 04:18:PM ...เงยมองท้องฟ้าไปใจสุดฟื้น
ไร้จุดยืนขืนข่มล่มคำหวาน มีน้ำตาเอ่อล้นจนซมซาน อีกไม่นานคงร่วงหลั่งและพรั่งพรู ...เคยคิดว่าใจหนักแน่นเหมือนแก่นหิน ไม่ถวิลกินน้ำตาน่าอดสู ใจหนอใจของเราเขาไม่ดู เขาไม่อยู่เช็ดน้ำตา...ลาจากไป... emo_33 emo_33 |