|
หัวข้อ: เปรียบมนุษย์ดังดอกไม้ เริ่มหัวข้อโดย: ปีศาจสุรา ที่ 21 ธันวาคม 2009, 09:35:PM ดอกไม้เอยกลีบเจ้าร่วงลงสู่พื้น
ดินกลบกลืนลับหายใต้ผืนผิว กิ่งก้านใบร่วงหล่นสะบัดปลิว ลอยละลิ่วสู่พื้นยืนเฝ้ามอง เปรียบมนุษย์ร่วงโรยดังดอกไม้ แขนขาไร้กำลังนั่งเศร้าหมอง ทำการงานไม่ได้ดังใจปอง ทุกท่านลองครวญคิดพินิจดู จงรักษาร่างกายให้เข้มแข็ง ถึงเวลาอ่อนแรงจะอดสู ออกกำลังกายทุกวันหมั่นทำดู กินอาหารครบห้าหมู่ที่รู้กัน ดำเนินตามปรัชญาพ่อว่าไว้ พอเพียงได้เมื่อใดใจสุขสันต์ ดำรงอยู่ตามรอยพ่อของเรากัน ชีวิตนั้นมั่นมีสุขทุกเพลา หัวข้อ: Re: เปรียบมนุษย์ดังดอกไม้ เริ่มหัวข้อโดย: ปาระ ที่ 22 ธันวาคม 2009, 03:45:PM มนุษย์เปรียบประดุจดั่งดอกไม้
เริ่มแรกขึ้นเยาว์วัยแตกกออ่อน ใบเล็กเรียวเขียวเข้ารูปอรชร เหมือนดั่งตอนทารกเริ่มแรกคลอดนา ใบเขียวแก่แลรุ่นอุ่นไอรัก วัยรุ่นจักเริ่มเร้นแฟ้นดอกหา เริ่มเป็นช่อชูดอกหยอกเย้าตา เพลินอุราอุ่นอิ่มเข้าพิมพ์ใจ ดอกเริ่มล้าราโรยก็โปรยร่วง ดุจดั่งห่วงชืวิตวิกฤไข ทิ้งฝั่งร้างฝังโคนแล้วโค่นไป เหลือว่างไว้ให้ใจเจ้าเคล้าอาวร หัวข้อ: Re: เปรียบมนุษย์ดังดอกไม้ เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 22 ธันวาคม 2009, 11:41:PM เปรียบมนุษย์ ประดุจ แก้วดอกไม้
ที่ผู้คน ต่างคว้าไขว่ ไล่ตามหา มีมากมาย หลายสีสันต์ พรรณนา ตามแต่ค่า จิตใจ ใฝ่กระทำ หากแต่กาย เป็นเพียง แค่ดอกหญ้า ถูกตีตรา ไร้ค่า พาขนขำ แต่กลับหา รู้ไม่ ใจก้่าวนำ คอยรองรับ ท้าวย่ำ ที่ก้าวเ้ดิน จะเห็นไหม หัวใจ ของดอกหญ้า ที่เขาว่า ยอดบุปผา ค่าฟ้าเหิร สิ่งที่พูด นั้นล้วน ไม่เลยเกิน เพราะเธอพร้อม เผชิญ ทุกสิ่งไป เป็นเสมือน คนปิดทอง ที่หลังพระ เป็นองค์ป- ฏิมา งามไสว ประหนึ่งคือ ผู้เติมเต็ม ใส่ดวงใจ มีค่ามาก กว่าใคร ไหนประเมิน... |